τουΧριστός Ανέστη, διαδικτυακοί μου φίλοι!
Όταν εργάζεται κανείς με παιδιά, εκπλήσσεται και μαθαίνει καθημερινά. Σήμερα, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας, μια μοναδική εμπειρία που είχα σε ένα δημοτικό σχολείο της Αθήνας, πριν από πέντε χρόνια.
Υπηρετούσα σαν μουσικός σε ολοήμερο σχολείο, οπότε τα τμήματα, απαρτίζονταν από μαθητές διαφόρων τμημάτων του σχολείου. Στο συγκεκριμένο τμήμα, συστεγαζόταν η πέμπτη και η έκτη τάξη του σχολείου, με αριθμό παιδιών, περίπου 24 (δε θυμάμαι καλά).
Ανάμεσα στους μαθητές, ήταν και ένα τσιγκανόπαιδο, που μου έκανε εντύπωση η άσχημη εμφάνισή του. Ήταν πάντα καταβρώμικο, με σκισμένα και βρώμικα ρούχα, βρώμικα μαλλιά, νύχια κλπ. Φυσικά δεχόταν τον ρατσισμό σε όλο του το μεγαλείο, αφού κανένας συμμαθητής του δεν το έκανε παρέα. Όσες προσπάθειες και να κάναμε με τους συναδέλφους μου, για να το βοηθήσουμε να ενσωματωθεί στην ομάδα, στάθηκαν άκαρπες, γιατί τα άλλα παιδιά το αντιμετώπιζαν ρατσιστικά, αλλά και το ίδιο έδειχνε -όπως είναι φυσικό, αφού δεν είχε άλλο τρόπο για να αμυνθεί- μια άρνηση. Δε θέλω να εισχωρήσω στην ευθύνη των εκπαιδευτικών σε παρόμοιες περιπτώσεις, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Σε ένα από τα μαθήματα μας, δίδαξα το τραγούδι "το μινόρε της αυγής". Είχαμε συμφωνήσει με τα παιδιά, ότι εναλλάξ, θα διαλέγαμε τα τραγούδια που θα μαθαίναμε. Ένα τραγούδι που άρεσε σε αυτά και ένα που άρεσε σε εμένα. Έτσι σέβονταν κάθε τραγούδι που επέλεγα για διδασκαλία.
Όταν τους το τραγούδησα την πρώτη φορά, αρκετά από τα "δικά" μας παιδιά όπως τα αποκαλούσαν κάποιοι συνάδελφοι, έμειναν αδιάφορα, ανέκφραστα. Βέβαια δε θα μου έκανε εντύπωση, αν δεν υπήρχε το "αλητάκι" όπως αποκαλούσαν αρκετοί συνάδελφοι το διαφορετικό παιδί που υπήρχε στην τάξη. Καθώς τους το τραγουδούσα, παρατηρούσα το προσωπάκι του, πόσο συγκινημένο έδειχνε, με αποκορύφωμα το ότι μέχρι να τελειώσει το τραγούδι δάκρυσε.
"Κυρία μας το ξαναλέτε"; με παρακάλεσε συγκινημένο.
"Φυσικά Γιάννη μου (το όνομα είναι φανταστικό) απάντησα, και το έκανα.
Εντύπωση μου έκανε επίσης, που δυο τρεις φορές επέβαλε τη σιωπή στην τάξη με το δικό του "σσσσ", μέχρι να τελειώσει το τραγούδι.
'Οταν ολοκλήρωσα το μάθημα, που κράτησε δυο διδακτικές περιόδους, επαίνεσα όλα τα παιδιά γιατί πραγματικά είχαν βάλει όλα τους τα δυνατά, για να το δουλέψουν όσο πιο καλά μπορούσαν ρυθμικά αλλά και μελωδικά, όμως άφησα τελευταίο το Γιάννη, που τον επαίνεσα ξεχωριστά, για την ευαισθησία που έδειξε, και που μας έδωσε όλους να καταλάβουμε πόσο όμορφη ψυχούλα είχε. Ο ενθουσιασμός που είχε σε όλο το μάθημα, ήταν υποδειγματικός. Και φυσικά, τον επέλεξα να το τραγουδήσει μόνος του, για να βοηθήσω τον ίδιο να εκτιμήσει τον εαυτό του, και να νιώσει ότι έκανε κάτι σπουδαίο, αλλά και για να βοηθήσω τους συμμαθητές του, να τον δουν με άλλο μάτι.
Στο διάλειμμα, διηγήθηκα στους συναδέλφους το περιστατικό, οι οποίοι επίσης εντυπωσιάστηκαν. Στα μαθήματα που ακολούθησαν, ο Γιάννης ήταν ο πιο πρόθυμος μαθητής, αλλά και οι συμμαθητές του, άρχισαν να τον βλέπουν διαφορετικά. Η φωνή του ήταν υπέροχη και είχε μια ευαισθησία σπάνια για παιδί αυτής της ηλικίας.
Φυσικά ο Γιάννης, συνέχισε το δρόμο που οι άλλοι επέλεξαν γι αυτόν, απουσιάζοντας από το σχολείο για εβδομάδες ολόκληρες, επειδή όπως έμαθα, ο πατέρας του τον πήγαινε στα φανάρια για να "δουλέψει". Όταν επέστρεφε, όλη η δουλειά που είχε γίνει έπρεπε να ξαναρχίσει, αφού το παιδί ένιωθε ξανά εκτός συνόλου και έπρεπε να κρατά τις άμυνες του. Γινόταν ξανά το σκληρό και απόμακρο παιδί που γνώρισα στην αρχή. Το παιδί που μας φοβόταν.
Ευχή μου, να καταφέρει να κρατήσει το διαμάντι μέσα του! Ευχή μου, να βρεθούν στο δρόμο του άνθρωποι να το αγαπήσουν, και να το βοηθήσουν να βγάλει προς τα έξω όλη αυτή την ομορφιά που μας έδειξε εμάς ότι κρύβει στην ψυχή του!
Όταν εργάζεται κανείς με παιδιά, εκπλήσσεται και μαθαίνει καθημερινά. Σήμερα, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας, μια μοναδική εμπειρία που είχα σε ένα δημοτικό σχολείο της Αθήνας, πριν από πέντε χρόνια.
Υπηρετούσα σαν μουσικός σε ολοήμερο σχολείο, οπότε τα τμήματα, απαρτίζονταν από μαθητές διαφόρων τμημάτων του σχολείου. Στο συγκεκριμένο τμήμα, συστεγαζόταν η πέμπτη και η έκτη τάξη του σχολείου, με αριθμό παιδιών, περίπου 24 (δε θυμάμαι καλά).
Ανάμεσα στους μαθητές, ήταν και ένα τσιγκανόπαιδο, που μου έκανε εντύπωση η άσχημη εμφάνισή του. Ήταν πάντα καταβρώμικο, με σκισμένα και βρώμικα ρούχα, βρώμικα μαλλιά, νύχια κλπ. Φυσικά δεχόταν τον ρατσισμό σε όλο του το μεγαλείο, αφού κανένας συμμαθητής του δεν το έκανε παρέα. Όσες προσπάθειες και να κάναμε με τους συναδέλφους μου, για να το βοηθήσουμε να ενσωματωθεί στην ομάδα, στάθηκαν άκαρπες, γιατί τα άλλα παιδιά το αντιμετώπιζαν ρατσιστικά, αλλά και το ίδιο έδειχνε -όπως είναι φυσικό, αφού δεν είχε άλλο τρόπο για να αμυνθεί- μια άρνηση. Δε θέλω να εισχωρήσω στην ευθύνη των εκπαιδευτικών σε παρόμοιες περιπτώσεις, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Σε ένα από τα μαθήματα μας, δίδαξα το τραγούδι "το μινόρε της αυγής". Είχαμε συμφωνήσει με τα παιδιά, ότι εναλλάξ, θα διαλέγαμε τα τραγούδια που θα μαθαίναμε. Ένα τραγούδι που άρεσε σε αυτά και ένα που άρεσε σε εμένα. Έτσι σέβονταν κάθε τραγούδι που επέλεγα για διδασκαλία.
Όταν τους το τραγούδησα την πρώτη φορά, αρκετά από τα "δικά" μας παιδιά όπως τα αποκαλούσαν κάποιοι συνάδελφοι, έμειναν αδιάφορα, ανέκφραστα. Βέβαια δε θα μου έκανε εντύπωση, αν δεν υπήρχε το "αλητάκι" όπως αποκαλούσαν αρκετοί συνάδελφοι το διαφορετικό παιδί που υπήρχε στην τάξη. Καθώς τους το τραγουδούσα, παρατηρούσα το προσωπάκι του, πόσο συγκινημένο έδειχνε, με αποκορύφωμα το ότι μέχρι να τελειώσει το τραγούδι δάκρυσε.
"Κυρία μας το ξαναλέτε"; με παρακάλεσε συγκινημένο.
"Φυσικά Γιάννη μου (το όνομα είναι φανταστικό) απάντησα, και το έκανα.
Εντύπωση μου έκανε επίσης, που δυο τρεις φορές επέβαλε τη σιωπή στην τάξη με το δικό του "σσσσ", μέχρι να τελειώσει το τραγούδι.
'Οταν ολοκλήρωσα το μάθημα, που κράτησε δυο διδακτικές περιόδους, επαίνεσα όλα τα παιδιά γιατί πραγματικά είχαν βάλει όλα τους τα δυνατά, για να το δουλέψουν όσο πιο καλά μπορούσαν ρυθμικά αλλά και μελωδικά, όμως άφησα τελευταίο το Γιάννη, που τον επαίνεσα ξεχωριστά, για την ευαισθησία που έδειξε, και που μας έδωσε όλους να καταλάβουμε πόσο όμορφη ψυχούλα είχε. Ο ενθουσιασμός που είχε σε όλο το μάθημα, ήταν υποδειγματικός. Και φυσικά, τον επέλεξα να το τραγουδήσει μόνος του, για να βοηθήσω τον ίδιο να εκτιμήσει τον εαυτό του, και να νιώσει ότι έκανε κάτι σπουδαίο, αλλά και για να βοηθήσω τους συμμαθητές του, να τον δουν με άλλο μάτι.
Στο διάλειμμα, διηγήθηκα στους συναδέλφους το περιστατικό, οι οποίοι επίσης εντυπωσιάστηκαν. Στα μαθήματα που ακολούθησαν, ο Γιάννης ήταν ο πιο πρόθυμος μαθητής, αλλά και οι συμμαθητές του, άρχισαν να τον βλέπουν διαφορετικά. Η φωνή του ήταν υπέροχη και είχε μια ευαισθησία σπάνια για παιδί αυτής της ηλικίας.
Φυσικά ο Γιάννης, συνέχισε το δρόμο που οι άλλοι επέλεξαν γι αυτόν, απουσιάζοντας από το σχολείο για εβδομάδες ολόκληρες, επειδή όπως έμαθα, ο πατέρας του τον πήγαινε στα φανάρια για να "δουλέψει". Όταν επέστρεφε, όλη η δουλειά που είχε γίνει έπρεπε να ξαναρχίσει, αφού το παιδί ένιωθε ξανά εκτός συνόλου και έπρεπε να κρατά τις άμυνες του. Γινόταν ξανά το σκληρό και απόμακρο παιδί που γνώρισα στην αρχή. Το παιδί που μας φοβόταν.
Ευχή μου, να καταφέρει να κρατήσει το διαμάντι μέσα του! Ευχή μου, να βρεθούν στο δρόμο του άνθρωποι να το αγαπήσουν, και να το βοηθήσουν να βγάλει προς τα έξω όλη αυτή την ομορφιά που μας έδειξε εμάς ότι κρύβει στην ψυχή του!
Κάποτε ο γιός μου όταν ήταν μικρός με ρώτησε γιατί μαμά ο τάδε (που τον φώναζαν αλητάκι)με προστάτεψε από τα κακά παιδιά αφού αυτά είναι φίλοι του και του απάντησα ότι είναι και δικό σου φίλος και εδώ πρέπει να σας πω ότι ο δάσκαλος του γιου μου, είχε πάρει αυτό το παιδί από άλλο τμήμα που τον έβριζαν και αφού τους εξήγησε μπροστά του, τα ρώτησε αν τον ήθελαν στη παρέα τους, εκείνα είπαν ναι και από τότε δεν άφηνε κανέναν να τα πειράξει,έτσι τελείωσε και το δημοτικό ενώ άλλα δεν είχαν την ίδια τύχη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ ΠΟΛΥ Ρένα για το σχόλιο σου. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι να μαθαίνω για συναδέλφους με ευαισθησία και αγάπη για τα παιδιά, ειδικά τα "διαφορετικά".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ. Μακάρι όλα τα ας πούμε διαφορετικά παιδιά, να βρίσκουν στο δρόμο τους τέτοιους ανθρώπους.
Ροδουλα η αναρτηση σου ειναι πολυ συγκηνιτικη
ΑπάντησηΔιαγραφήμπραβο που προσπαθεις να φερεις στην ταξη το παιδι που δεν φταιει τιποτα οταν απουσιαζει πολλες μερες απ' αυτην
ολα τα παιδια πιστευω οτι εχουν το καλο και την αγαπη για μαθηση μεσα τους
εμεις ειμαστ αυτοι ποι τα απομακρινουμε με την συμπεριφορα μας απο την γνωση και την αγαπη για τον συνανθρωπο
οτι θες και αν ξερω εδω ειμαι να σε βοηθησω
σευχαρηστω πολυ πολυ για το σχόλιο σου
να εισαι καλα
Καλησπέρα Ειρήνη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά που μου έδωσες, αφού ξέρεις ότι ανυπομονώ να μεγαλώσω την παρέα μου. Έμένα η κίνηση σου αυτή, μου έδειξε ότι είσαι ένας γενναιόδωρος άνθρωπος με όμορφη ψυχή. Σε ευχαριστώ πολύ.
Εγώ Ειρήνη, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι δουλεύοντας με παιδιά, το σημαντικότερο είναι όχι τόσο το τι θα τα μάθουμε όσο αφορά τις γνώσεις, όσο το πόσο θα διεισδυσουμε στις παιδικές ψυχούλες τους, και θα τις ποτίσουμε με αγάπη, για τον εαυτό τους και τον συνάνθρωπό τους, με λίγα λόγια θα τα βοηθήσουμε να γίνουν σωστοί άνθρωποι με ευαισθησία και ανθρωπιά. Ευχαριστώ το Θεό για την ευλογία αυτή που έχω, να βρίσκομαι ανάμεσα σε παιδιά. Έχω πολλές ιστορίες, που θα τις ξεδιπλώσω σιγά-σιγά.