Εικόνες από την καθημερινότητά μου

Αγαπημένοι μου φίλοι ,  θέλω να μοιραστώ μαζί σας, μια μέρα μου στο σχολείο.
Θα το έχετε καταλάβει πια, ότι ευτυχία για εμένα, εκτός από την οικογένειά μου, είναι και το επάγγελμά μου.
Τα τελευταία χρόνια που δουλεύω με πιο μικρά παιδάκια, γεύομαι μια καινούρια γλυκιά χαρά. Τη χαρά του να συνυπάρχεις με λιλλιπούτιους συνανθρώπους σου.
Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας, στιγμές στον παιδικό σταθμό, τώρα που είναι αρχή της σχολικής χρονιάς, και τα παιδάκια μας, (τα καινούρια όχι τα περσινά) περνούν από το στάδιο της προσαρμογής.
Είναι τόσο γλυκά θεέ μου!!

Όταν ένα παιδάκι της ηλικίας των δυο, τριών, ακόμη και τεσσάρων χρόνων, αφήσει για πρώτη φορά το σπίτι του, το οικογενειακό του περιβάλλον, και ειδικά τη μαμά του, και έρθει  στον παιδικό, περνάει από μια περίοδο προσαρμογής. Άλλο την περνά πιο εύκολα και άλλο δυσκολότερα. Και το καθένα με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Φυσικά έχουμε πολλά κλάματα, που τα αντιμετωπίζουμε όλες μας, με πολλήηηηη ΑΓΑΠΗ και ΥΠΟΜΟΝΗ.
Σήμερα λοιπόν η Ρένα (φανταστικό όνομα), που είναι δύο χρονών, ενώ κάθε μέρα έρχεται στο σχολείο με ένα δυο μικροκουκλάκια στο χεράκι -είναι ο συνδετικός κροίκος με το σπίτι- σήμερα ήρθε με μια μεγάλη κούκλα-φραουλίτσα, που ήταν ίσα με αυτήν στο μπόι σχεδόν (χα,χα) και ήθελε συνέχεια να κρατάει την κούκλα στο ένα χέρι, την τσάντα της στο άλλο, και μια μικρή εικονίτσα με το Σταυρό . Πραγματικά ήταν τόσο γλύκα, να την βλέπεις να περπατάει με όλα αυτά αγκαλιά.

Η Παντελίτσα πάλι (φανταστικό όνομα), από εχθές άρχισε να με ρωτάει:
"Γιατί η μαμά πάει στο γραφείο";
"Γιατί πρέπει να δουλέεεψει, να πάρει λεφτάαα, και να αγοράσει στην Παντελίτσα της ρουχαλάαακια, παπουτσάαακια, και φαγητό" λέω εγώ
"Μα, μα, μα εγώ έχω, δε θέλω άλλα" λέει η Παντελίτσα
"Ναι αλλάαα το γαλατάκι δεν τελειώνει και αγοράζει άλλο η μαμά";
"Ναι"
"Το ψωμάκι δεν τελειώνει και αγοράζει άλλο η μαμά";
"Ναι"
"Το τυράκι";
"Ναι, και η φέεεετα" λέει η Παντελίτσα.(χαχαχαχα)
"Ε, γι' αυτό πάει στο γραφείο η μαμά αγάπη μου"
Όσο και αν σας φανεί αστείο, η ίδια συζήτηση έγινε εχθές και σήμερα καμιά δεκαριά φορές. Και άντε πάλι από την αρχή: "Γιατί η μαμά πάει στο γραφείο";
Η Ασπασία (φανταστικό όνομα, μα που τα βρίσκω κι εγώ χαχαχα) πάλι, έκλαιγε τόσο δυνατά στον κύκλο, που δεν μπορούσα να ακουστώ και της λέω:
"Ασπασία μου, δεν με ακούνε τα παιδάκια τόσο δυνατά που κλαις"
Και η Ασπασία με ένα ύφος σαν μεγάλου -παρόλο που είναι μόλις δυόμισι, μου λέει:
"Θέλω τη μαμάααα"
"Ναι αγάπη μου το ξέρω, έλα να παίξουμε μαζί μέχρι να έρθει η μαμά"
Η Ασπασία σταμάτησε, αλλά κατά διαστήματα θυμόταν τη μανούλα και έκλαιγε.
Δυο κοριτσάκια, πάλι στην ηλικία των δυόμισι, έκλαιγαν και τα δυο στον καναπέ, και έτσι όπως είχα καθίσει δίπλα τους και τα χάιδευα, σταματάει το ένα το κλάμα, γυρνάει προς το άλλο και του λέει:

"Μην κλαις, θα έρθει η μαμά" Μου ήρθε να τα "φάω".
Φυσικά είναι θέμα ημερών να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα, και να έρχονται με μεγάλη χαρά στο σχολείο τους, αλλά προς το παρών είμαστε στο μεταβατικό στάδιο που θέλει χρειάζεται πολλήηη ΑΓΑΠΗ  από τη μεριά μας.
Αλήθεια τώρα πείτε μου, δεν είμαι ΠΑΑΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ που βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτούς τους επίγειους αγγέλους, που μόνο τα φτερά τους λείπουν; Ε;

Ελπίζω να μη σας κούρασα.