Στην Υγειά σας!!!

Πριν από αρκετές μέρες, η αγαπημένη μου Sophie, με κέρασε μαρτίνι. Αν ήξερες Sophie μου πόσο εύκολα έρχομαι σε κέφι, και αρχίζω τα χάχανα με το παραμικρό, δε θα το αποφάσιζες χαχαχαχαχα (Γι' αυτό και πίνω πολύυυ σπάνια)

Αυτό όμως θα το πιω με μεγάλη μου χαρά, στην Υγεία σου Sophies μου, αλλά και στην υγεία όλων εσάς, αγαπημένοι μου ηλεκτρονικοί φίλοι.

Πρέπει όμως να σας διηγηθώ και ένα περιστατικό από κάποιες διακοπές που έκανα. Όρος απαράβατος του κεράσματος.

Θα ξεκινήσω πριν αρχίσω το μαρτίνι, για να ξέρω και τι λέω.

Λοιπόοοον,  σκέφτηκα πολύ, για το πιο περιστατικό να σας διηγηθώ, γιατί έχω ουκ ολίγα, μιας και εγώ η ζουζούνα, φροντίζω -άθελά μου βέβαια- να κάνω τις διακοπές μας αξέχαστες πάντα.

Κατέληξα σε ένα περιστατικό που συνέβη πριν από δυο χρόνια, στα ελληνικά Ευβοίας. Πολύ θα ήθελα να σας διηγηθώ και για κάποιες διακοπές πριν από πολλά χρόνια στην Πάρο, αλλά δεν πειράζει, άλλη φορά.

Που λέτε, πρόπερσι, πήγαμε για διακοπές καλοκαιρινές στα Ελληνικά. Είναι ένα υπέροχο μέρος στη Βόρεια Εύβοια, που συνδυάζει όπως και όλη η Βόρεια Εύβοια, βουνό και θάλασσα. Μαζί ήταν και άλλο ένα φιλικό μας ζευγάρι, που και αυτό έχει δυο κόρες στις ηλικίες των δικών μας. Έτσι και εμείς θα περνούσαμε ωραία, και τα εφηβάκια μας θα είχαν παρέα και δε θα τους έφταιγαν τα πάντα χαχααχα.

Φροντίσαμε να νοικιάσουμε και δωμάτια δίπλα-δίπλα, για να είναι οι μικρές όλη τη μέρα μαζί.

(Η θέα από το δωμάτιο)

Οι μεγάλοι ξυπνούσαμε από τις 7 και μισή, πηγαίναμε για κολύμπι μέχρι τις οχτώ, ερχόμασταν, πίναμε τον καφέ μας, και γύρω στις εννέα και μισή, ξυπνούσαν και τα εφηβάκια μας (δεν μπορείτε να φανταστείτε ΄ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΑ ΑΓΑΠΑΩ) και ξαναπηγαίναμε όλοι μαζί θάλασσα. Εγώ φυσικά, περιττό να σας πω, ότι έκανα φοβερή παρέα με τα κορίτσια.

 Όταν οι υπόλοιποι πήγαιναν για ουζάκι, εγώ έμενα μαζί τους στη θάλασσα που λατρεύω, και περνούσαμε τέλεια.  

 

(Εγώ με τα εφηβάκια μου)

Όταν πήγαινα να συναντήσω τους μεγάλους, δεν ήθελαν, αλλά εγώ ήθελα να τις αφήνω και μόνες τους να πουν τα δικά τους, και να μην σνομπάρω την άλλη ομάδα. (Η παρέα μου μαζί τους, με βοήθησε πολύ στο εφηβικό μου μυθιστόρημα, που παρεπιπτόντως, λόγω συγκυριών, έχει επίσης μπει στην κατάψυξη)

                                             (Τα εφηβάκια μας διασκεδάζουν)

Στην παραλία που πηγαίναμε, ήταν και ένα νησάκι με ένα ξωκκλήσι. Εγώ από την πρώτη στιγμή που το είδα, ήθελα να πάω κολυμπώντας. Ο Γιάννης επέμενε ότι είναι επικίνδυνο. Εγώ πολύ στεναχωριόμουνα που δε με άφηνε να πάω. Κάποια στιγμή λοιπόν την τρίτη μέρα, πήρα τη Γεωργία, τη φίλη από το άλλο ζευγάρι, και λέγοντας στα αγοράκια της παρέας ότι πάμε για περπάτημα στην παραλία, ξεκινήσαμε. Εγώ άλλα είχα στο νου μου χεχεχε.

Μόλις ξεμακρύναμε αρκετά, πρότεινα στη Γεωργία να πάμε κολυμπώντας μέχρι το νησάκι, και την έπεισα, λέγοντας ότι είναι κοντά, και ότι αν κουραστούμε, θα σταματήσουμε λίγο στις αγκυροβολημένες βαρκούλες να ξαποστάσουμε.

Η Γεωργία το σκέφτηκε λίγο, είχε και τους ενδοιασμούς της γιατί δεν ήξερε και πολύ καλό κολύμπι όπως είπε, αλλά μετά το αποφάσισε. Θα τι επιχειρούσαμε.  Αυτό ήταν, η ευτυχία που ένιωσα δε λέγεται... Ένιωθα όμως και μια άλλη χαρά. Αυτή που νιώθει και ένα παιδάκι, όταν κάνει κάτι κρυφά, επειδή δεν του το επιτρέπουν. Εγώ όμως δεν ήμουνα παιδάκι, και ήξερα ότι μπορούσα να πάω μέχρι εκεί.

Ακόμα και τώρα που θυμάμαι τη σκηνή με εμένα και τη Γεωργία να κολυμπάμε χαλαρά και να μιλάμε, νιώθω ευτυχία. Κάπου στη μέση της διαδρομής, σταματήσαμε στις βαρκούλες για να ξεκουραστεί η Γεωργία -και εγώ φυσικά, που το παίζω και ότι δεν κουράστηκα χαχαχα- και να συνεχίσουμε. Γελούσαμε στην ιδέα ότι τα αγόρια μας δεν ήξεραν τίποτα χαχαχχααχα.

                                                          (Το νησάκι ΜΑΣ)

Και συνεχίσαμεεεεεεε. Όταν πλησιάσαμε αρκετά, και το νερό έγινε πιο ρηχό, κοιτάμε στο βυθό, και τι να δούμε. Όλο βράχια και αχινούς ΠΑΝΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!

                                    (Εκεί, κοντά στο νησάκι ήταν όλο βράχια και αχινούς)

"Αμάν Ροδούλα, την πατήσαμε, είδες τι έχει από κάτω; Πώς θα βγούμε τώρα"; λέει η Γεωργία.

Η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα. Και όχι τίποτ' άλλο, αλλά θα έβγαινε ότι ο Γιάννης είχε δίκαιο γκρρρρρρ.

"Προχώρα, και κάπου θα βρούμε να πατήσουμε για να βγούμε" λέω εγώ.

Εντομεταξύ η κοιλιά μας, σχεδόν εφαπτόταν πάνω στα βραχάκια με τους αχινούς.

Μπρρρ ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, ανατριχιάζω.

Έβαζα το κεφάλι στο νερό, και προσπαθούσα να βρω μέρος με άμμο να πατήσουμε, αλλά πού;

"Ροδούλα, αλίμονό σου, θα γεμίσουμε αχινούς"  λέει η Γεωργία.

Εγώ και καλά απτόητη:

"Έλα από δω, μπορεί να είναι πιο καθαρά" λεώ και κάνω δεξιά.

ΟΥΦ!!! Τι ανακούφιση, λίγο πιο πέρα, υπήρχαν σημεία με άμμο, και πάτησα.

"Έλα εδώ είναι καθαρά" λέω θριαμβευτικά και γεμάτη σιγουριά.

Σιγά σιγά, πατώντας στα αμμώδη σημεία, βγήκαμε στη στεριά.

ΑΝ ΑΞΙΖΕ ΛΕΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ.....

Ήταν ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!!!!

Ανεβήκαμε τα ασβεστωμένα σκαλάκια, και φτάσαμε στο ξωκκλήσι.

Ένιωσα σαν ναυαγός, που ανακαλύπτει ένα παραδεισένιο, εξωτικό νησί. Θεέ μου ήταν τόσο όμορφα!!!

Ανεβήκαμε στο πιο ψηλό σημείο, και από κει μπορούσαμε να δούμε και τα αγόρια μας που αγρόν αγόραζαν, και τα εφηβάκια μας, που τα λέγανε μέσα στη θάλασσα.

Εγώ άρχισα να κουνάω τα χέρια μου και να φωνάζω το Γιάννη, για να με δει που ήμουν χαχαχαχα.

Αλλά δυστυχώς δε με άκουγε, έτσι να του τη σπάσω λίγο.

Αφού προσκηνήσαμε και εξερευνήσαμε το νησάκι, -μου μπήκε και ένα αγκαθάκι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού που με ταλαιπώρησε για μερικές μέρες- επιστρέψαμε.

Αααχ πόσο ανακουφισμένη ένιωθα που πήγα στο νησάκι....

Όταν φτάσαμε στα αγοράκια, τους διηγηθήκαμε τι κάναμε, χωρίς να αναφέρουμε φυσικά για τα βράχια και τους αχινούς. (Μόνο αν διαβάσει ο Γιάννης  αυτή την ανάρτησή μου θα το μάθει χαχαχα)

"Δεν άντεξες ε; πήγες" Λέει ο Γιάννης

"Και αν παθαίνατε καμιά κράμπα, ή οτιδήποτε άλλο"; συνεχίζει.

"Σιγά, ήταν τέλεια. Κρίμα που δεν ήρθατε" αντιλέγω εγώ.

'Οσες μέρες μείναμε, πηγαίναμε για περπάτημα μέσα στο πυκνό δάσος, ξυπνούσαμε από τα χαράματα με το Γιάννη για να προλαβαίνουμε την ανατολή του ήλιου, και γενικά περάσαμε πολύ πολύ όμορφα.

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από το Γιάννη, που έχει τρέλα με τις φωτογραφίες.

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Eχθές πρέπει να με είχε πιάσει το μαρτίνι, γιατί ξέχασα να το κεράσω εγώ σε πέντε μπλοκοφίλους, για να συνεχιστεί έτσι, αυτό το ωραίο βραβείο.

Έτσι λοιπόν, το μαρτίνι πάει στηηηηηην....στοοοοοοοοοοοοοοον....
                                 
                                1. Λάμπρο Λαμπίνο
                                2. Fotolabida
                                3. Ρούλα Σμαραγδένια
                                4. Μαρία καραμελένια
                                5  Αντώνη από τα παιδικά χαμόγελα