τουΤη Δευτέρα που μας πέρασε, πήγαμε στο Βασίλη Καζούλλη. Όπως κατηφορίζαμε την Ερμού, χαζεύαμε και τις βιτρίνες. Η ατμόσφαιρα άκρως γιορτινή. Φώτα, όμορφες μελωδίες από τους ταλαντούχους, πλανόδιους μουσικούς, πλημμύριζαν τον αέρα, και χάιδευαν τ' αυτιά μας , οι βιτρίνες ντυμένες τα γιορτινά τους, χαρά...
Και τότε, ανάμεσα σε δυο βιτρίνες, ένα χαρτόκουτο ανοιγμένο, και πάνω του ένα πουκάμισο, και μια κουβέρτα. Λίγο πιο πίσω, ένα σκυλί κουλουριασμένο, που κοιμότανε.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση η αταίριαστη, με το τοπίο εικόνα.
"Τι είναι αυτό"; Ρωτάω
"Κάποιος άστεγος" η απάντηση.
Όλο το βράδυ, γυρόφερνε μες στο μυαλό μου η εικόνα, και ακόμα δεν μπορώ να την βγάλω από κει. Μοιράζομαι τις σκέψεις μου με εσάς αγαπημένοι μου.
Άστεγε αγάπη μου!!
Άστεγε αγάπη μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Ανάμεσα σε δυο βιτρίνες το σπίτι σου,
Είδα τα ρούχα σου, την κουβέρτα σου είδα,
Άστεγε αγάπη μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Να ήσουνα ο καλυμμένος με κουβέρτα συνάνθρωπός μου
έξω από το μετρό, που ζητιάνευε;
Να ήσουνα η κοπέλα με το θλιμμένο ύφος, που παρακαλούσε;
Άντρας ή γυναίκα, τι σημασία έχει;
Άστεγε αγάπη μου πού ήσουνα όταν πέρασα;
Κρυώνεις τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Φοβάσαι τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Κλαίς τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Νιώθεις πιο έντονα τη μοναξιά τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Μιλάς με το Θεό τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς σου; ΑΓΑΠΗ μου;
Νιώθεις την αδιαφορία μας, μαχαίρι στην καρδούλα σου; ΑΓΑΠΗ μου;
Μας βλέπεις να σε προσπερνάμε ατάραχοι; ΑΓΑΠΗ μου;
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΟΥ!!!
Φίλος σου πρέπει να είναι έ; Αγάπη μου;
Τι καλά που ενώσατε τη θλίψη και τη μοναξιά σας!!
Τι βάλσαμο στην πίκρα η παρέα σας!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Να περιμένω θα’ πρεπε, μα πού;
Ήμουν με την παρέα μου, και προχωρούσε, και προχωρούσαμε.
Συγγνώμη, που δεν έψαξα να σε βρω, να μοιραστώ το γιορτινό τραπέζι μου μαζί σου.
Συγγνώμη που σε φοβάμαι,
Συγγνώμη που δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ,
Συγγνώμη που είμαι καχύποπτη.
Συγγνώμη που είμαι αδιάφορη,
Συγγνώμη που είμαι μόνο λόγια. άστεγε αγάπη μου, ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Ανάμεσα σε δυο βιτρίνες το σπίτι σου,
Είδα τα ρούχα σου, την κουβέρτα σου είδα,
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, που ήσουνα όταν πέρασα;
Και σε προσπέρασα;….
Και τότε, ανάμεσα σε δυο βιτρίνες, ένα χαρτόκουτο ανοιγμένο, και πάνω του ένα πουκάμισο, και μια κουβέρτα. Λίγο πιο πίσω, ένα σκυλί κουλουριασμένο, που κοιμότανε.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση η αταίριαστη, με το τοπίο εικόνα.
"Τι είναι αυτό"; Ρωτάω
"Κάποιος άστεγος" η απάντηση.
Όλο το βράδυ, γυρόφερνε μες στο μυαλό μου η εικόνα, και ακόμα δεν μπορώ να την βγάλω από κει. Μοιράζομαι τις σκέψεις μου με εσάς αγαπημένοι μου.
Άστεγε αγάπη μου!!
Άστεγε αγάπη μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Ανάμεσα σε δυο βιτρίνες το σπίτι σου,
Είδα τα ρούχα σου, την κουβέρτα σου είδα,
Άστεγε αγάπη μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Να ήσουνα ο καλυμμένος με κουβέρτα συνάνθρωπός μου
έξω από το μετρό, που ζητιάνευε;
Να ήσουνα η κοπέλα με το θλιμμένο ύφος, που παρακαλούσε;
Άντρας ή γυναίκα, τι σημασία έχει;
Άστεγε αγάπη μου πού ήσουνα όταν πέρασα;
Κρυώνεις τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Φοβάσαι τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Κλαίς τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Νιώθεις πιο έντονα τη μοναξιά τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Μιλάς με το Θεό τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς σου; ΑΓΑΠΗ μου;
Νιώθεις την αδιαφορία μας, μαχαίρι στην καρδούλα σου; ΑΓΑΠΗ μου;
Μας βλέπεις να σε προσπερνάμε ατάραχοι; ΑΓΑΠΗ μου;
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΟΥ!!!
Φίλος σου πρέπει να είναι έ; Αγάπη μου;
Τι καλά που ενώσατε τη θλίψη και τη μοναξιά σας!!
Τι βάλσαμο στην πίκρα η παρέα σας!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Να περιμένω θα’ πρεπε, μα πού;
Ήμουν με την παρέα μου, και προχωρούσε, και προχωρούσαμε.
Συγγνώμη, που δεν έψαξα να σε βρω, να μοιραστώ το γιορτινό τραπέζι μου μαζί σου.
Συγγνώμη που σε φοβάμαι,
Συγγνώμη που δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ,
Συγγνώμη που είμαι καχύποπτη.
Συγγνώμη που είμαι αδιάφορη,
Συγγνώμη που είμαι μόνο λόγια. άστεγε αγάπη μου, ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Ανάμεσα σε δυο βιτρίνες το σπίτι σου,
Είδα τα ρούχα σου, την κουβέρτα σου είδα,
Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, που ήσουνα όταν πέρασα;
Και σε προσπέρασα;….
Ροδούλα μου αγάπη μου, τέτοιες εικόνες με κάνουν να κλαίω, έχω τόσες πολλές χαραγμένες στη μνήμη μου, όμως δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όλους εκείνους που μας χρειάζονται δυστυχώς. Έτσι περιοριζόμαστε σε κείνους που έχουμε δίπλα μας, εκείνους που τυχαία είδαμε και τους αφήσαμε τον οβολό μας ή μια γλυκιά κουβέντα ή οτιδήποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις πόσες φορές λέω, μακάρι το λόττο να το κέρδιζαν άνθρωποι με καρδιά, να μοίραζαν χρήματα σε άλλους που τα χρειάζονται και να μην κάθονται μέσα σε τσέπες και σε τράπεζες εκεί, τη στιγμή που κάποιοι πεινάν και δεν έχουν σπίτι να μείνουν.
Βοηθάμε όσο μπορούμε και όπου μπορούμε και είμαι σίγουρη οτι θα έρθουν πολλές ευκαιρίες να δώσεις στη ζωή σου, είτε υλικά, ή ηθικα, συναισθηματικά. Ακόμα και η δουλειά σου, λειτούργημα είναι.
Μη μου στεναχωριέσαι :)
ποσο αληθινο αυτο που εγραψες!φαινεται οτι ειναι μεσα απο την καρδια σου!οι αδικιες της ζωης.αλλοι να μην ξερουν τι να τα κανουν και αλλοι να μην εχουν να φανε.ειναι κριμα πραγματικα.δυστηχως αυτον τον καιρο ολο και περισσοτεροι ανθρωποι βρισκονται και θα βρεθουν στο δρομο.δυστηχως δεν μπορουμε να τους βοηθησουμε ολους.δυστηχως ισχυει και αυτο που λες οτι φοβομαστε,ειμαστε καχυποπτοι,δεν εμπιστευομαστε,αδιαφορουμε.εκτος απο καποιον αστεγο βοηθεια ισως να χρειαζεται κ ο γειτονας διπλα μας.μπορει αυτος να εχει ενα σπιτι (κληρονομια) αλλα μπορει να μην εχει να φαει.ουτε που το ξερουμε.γιατι εχουμε απομονοθει ο καθενας στο διαμερισμα του μπροστα απο την τηλεοραση η τον υπολογιστη.αλλα πιστευω η ελπιζω οτι με την γενικη κριση που περναμε σιγα-σιγα θα ερθουμε ολοι πιο κοντα.οπως παλια.θα βοηθησουμε ο ενας τον αλλον.οπως παλια.εστω να εξαλειψουμε ολοι μαζι ενωμενοι,παρεα,την πεινα,το κρυο και την μοναξια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Ροδούλα μου αυτές οι εικόνες έρχονται και καρφωνονται στο νου ,ειδικά τετοιες μέρες... Δεν ξέρω αν οι κάτοικοι της Αθήνας έχουν εξοικειωθεί πια και τις προσπερνούν ,εμεις όποτε εχόμαστε και τύχει να βρεθούν στο δρόμο μας είναι ένα σοκ.Και τι μπορείς να κάνεις; Με λίγα κερματα ούτε το προβλημα λύνεται, ούτε ησυχάζει η συνείδηση, ειδικά όταν βλέπεις ανθρώπους μεγάλης ηλικίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς φτασαμε εδώ; Πώς φτάσαμε να νιώθουμε τύψεις που εμεις έχουμε να φάμε και να ντυθούμε, πράγματα που θα'πρεπε να ήταν αυτονόητα για όλους;Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι;Ξένοι; Ελληνες; Αν είναι Έλληνες κανένας συγγενής ή φίλος δε βρέθηκε να τους ανοίξει την πορτα του;
Δεν έχω απαντήσεις, έχω μόνο ευχές μα κι αυτές μοιαζούν τόσο αδύναμες,λόγια μονάχα που δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα.
Σε φιλώ!
Πολύ αγαπημένες μου Λύριελ, Μαρία και Νίκη. Πόσο ευαίσθητες είστε, με συγκινήσατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε άλλη περίπτωση ίσως και να μην με επηρέαζε τόσο πολύ η εικόνα, όμως ξέρω πολύ καλά, ότι αυτή τη στιγμή, άνθρωποι, που μέχρι πριν από μερικούς μήνες είχαν τη δουλειά τους, και την καθημερινότητά τους, αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην κυριολεξία στους δρόμους. Το ότι δεν είδα το πρόσωπο που "κατοικεί" εκεί, ανάμεσα στις δυο βιτρίνες, με βασάνιζε. Αναρωτιόμουν συνέχεια ποιος να ήταν.
Λύριελ μου έχεις δίκαιο σε όσα λες. Αλλά από την άλλη, είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα πια, που ειδικά τώρα με το κρύο, δεν μπορώ να ησυχάσω, όταν σκέφτομαι όλους αυτούς τους άστεγους. Αλήθεια πώς την παλεύουν; Με τρελαίνει αυτή η σκέψη.
Τέλος πάντων σας κούρασα.
Απλά με τις σκέψεις αυτές εκτονώθηκα. Δεν μπορούσα να ησυχάσω. Τριγύριζαν μέσα στο μυαλό μου,έπρεπε να τις βγάλω. Και ήθελα τόσο να τις μοιραστώ μαζί σας.
Θα πρέπει να κάνω καινούρια ανάρτηση γιατί σας έχω στεναχωρήσει και δε θέλω μέρες που είναι.
Ευχή μου, η Παναγιά να σκεπάζει κάθε συνάνθρωπό μας που δοκιμάζεται τόσο σκληρά. Θα μπορούσε να ήμασταν εμείς στη θέση τους.
Είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος Ροδούλα μου!!!αυτό που είπα πριν:άγγελος! δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, μόνο η Παναγία μας να τους δίνει δύναμη για να λύσουν το πρόβλημά τους, και να μας έχει όλους υπό την σκέπη της! γιατί όπως πάμε αυτά τα θύματα θα αυξάνονται δυστυχώς, και δεν ξέρουμε ποιος θα είναι ο επόμενος!!!έχεις δίκιο για τον φόβο και τις τύψεις που νιώθουμε συγχρόνως!!!Δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε! φιλάκια γλυκιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή