Δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια!

Με αυτή τη φράση, η καλή μου η γιαγιά, προσπαθούσε όταν ήμουν μικρή, να μου δώσει να καταλάβω, ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός. Μου έδειχνε τα δάχτυλα του ενός χεριού της, και μου έλεγε. "Θωρείς; Αυτό είναι μεγάλο, αυτό είναι μικρό, αυτό είναι χοντρό, αυτό λεπτό. Είναι του ίδιου χεριού, αλλά όλα διαφέρουν μεταξύ τους". Κι εγώ θαύμαζα τη μοναδικότητα του κάθε δαχτύλου, και κοιτούσα για ώωωωρες τα δικά μου δαχτυλάκια.

Όσο μεγάλωνα, καταλάβαινα καλύτερα αυτό που ήθελε να μου πει η γιαγιά μου.
 Όταν έκανα τις κορούλες μου,  εκπλησσόμουν καθημερινά, και ακόμη ακπλήσσομαι, με τη μοναδικότητα της καθεμιάς τους. Τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, όπως κι εγώ με την αδερφή μου εξάλλου. Τι όμορφο!!! Ήταν η σειρά μου να τους περάσω  το μήνυμα ότι η καθεμιά τους είναι μοναδική και ξεχωριστή, και ότι πρέπει να διαφέρουμε, είναι λογικό, άλλιώς θα ήμασταν σαν τα ρομπότ.

Όταν ήρθε η ώρα, και η Σταυρούλα ψήλωσε πιο πολύ από τη Μαρία, ευχαριστούσα το Θεό, που από νωρίς τους είχα μιλήσει για τη μοναδικότητά τους, γιατί κατάφερα να κάνω τη Μαρία να καταλάβει, ότι έτσι είναι, άλλοι άνθρωποι είναι χαμηλοί, άλλοι ψηλοί, άλλοι πιο όμορφοι, άλλοι λιγότερο όμορφοι εξωτερικά. Δεν ευθύνεται κανένας μας για τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά. Όμως ο καθένας μας, έχει το κάτιτί του που τον κάνει να ξεχωρίζει. Έτσι ξεπέρασε το σοκ του: "Η μικρή μου αδερφή είναι ψηλότερη κατά ένα κεφάλι από εμένα". Πραγματικά για ένα διάστημα υπέφερε, αλλά μετά το ξεπέρασε. Κατάλαβε ότι η ίδια, είχε το χάρισμα να είναι πολύ κοινωνική, αξιαγάπητη στις παρέες της, γελαστή, όμορφη κι ας ήταν χαμηλή.

ΠΟΤΕ δε θυμάμαι τον εαυτό μου να τις συγκρίνει μεταξύ τους, ή με άλλα παιδιά. ΠΟΤΕ! ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ! Ενώ η μια έχει ήπιο χαρακτήρα, και η άλλη πιο τσαούσικο, έτσι ώστε αρκετές φορές, με φέρνει στα όριά μου, εντούτοις ΟΥΔΕΠΟΤΕ, ΔΕΝ την σύγκρινα με την αδερφή της, λέγοντας ατάκες του τύπου: "Κοίτα η .......  που ακούει, ενώ εσύ θες πάντα να κάνεις το δικό σου" Ότι κάποιες φορές το σκέφτηκα, αυτό είναι αλήθεια, αλλά ΠΟΤΕ δεν το ξεστόμησα. Έχω ήσυχη  τη συνείδησή μου γι' αυτό.
Και με τα αγγελάκια μας στο σχολείο, βιώνω καθημερινά το θαύμα αυτό, της μοναδικότητας. Τόσα παιδάκια, και όλα ξεχωριστά, μοναδικά!
Ο χαρακτήρας (όχι η συμπεριφορά) είναι δώρο Θεού, γι' αυτό και πρέπει να δεχόμαστε ο ένας τον άλλον, έτσι ακριβώς όπως είμαστε. Εγώ απορρίπτω συμπεριφορές, όχι χαρακτήρες. Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
ΖΗΤΩ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ!!!
Σας αφήνω με ένα μοναδικό μουσικό κομμάτι

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΗΛ. ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ!!!

ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!