Η ευτυχία στην απλότητα!!

"ΟΥΦ!!! ΒΑΡΙΕΜΑΙ!!! Πάμε κάπου βρε Γιαννάκη μου, βαρέθηκα!!!!"
Εκεί που όλη μέρα ένιωθα μια ευτυχία, ξαφνικά ένιωσα να βαριέμαι αφόρητα. Τι κυκλοθυμικός άνθρωπος είμαι ώρες ώρες. Έλεος!!!
"Πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, (κάνει ψωφόκρυο σήμερα και φυσάει τρελά) και στην επιστροφή να πάρουμε και κανταίφι;" προτείνει ο Γιάννης.
"Ναι!!!! Λέω και πετάγομαι αμέσως από τον καναπέ όπου χαλάρωνα το τελευταίο μισάωρο, ακούγοντας τις όμορφες και χαλαρωτικές μελωδίες που έπλεκε η κιθάρα του Γιάννη.
Σε χρόνο ρεκόρ, ετοιμάστηκα και βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο, να σεριανίζουμε στην πόλη.
Στην επιστροφή, σταματήσαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο για να πάρουμε κανταίφι για όλους μας.
Όπως μπήκαμε βγήκαμε. Δεν είχε. Εγώ  έσκασα στα γέλια, γιατί μια φορά που είπαμε να πάρουμε γλυκό (δε μ' αρέσουν τα γλυκά) αυτό, είχε τελειώσει.
Ξανά στο αυτοκίνητο, και στάση σε φούρνο αυτή τη φορά.
Όπως μπήκαμε, βγήκαμε χαχαχααα
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο σκασμένοι στα γέλια.
Ξανά στο αυτοκίνητο και στάση στον επόμενο φούρνο, με γέλια.
Ζήτησε ο Γιάννης κανταίφι, γιατί αν το έκανα εγώ, θα έσκαγα στα γέλια πριν ακόμη ανοίξω το στόμα μου. Είχαμε αποφασίσει να βρούμε κανταίφι και θα βρίσκαμε, δεν πα να κάναμε τον γύρο της περιοχής.
"Έχετε κανταίφι"; ρωτά ο Γιάννης.
"Με κρέμα" απαντά η κοπέλα.
Εγώ ξενέρωσα. Άκου με κρέμα. Και τότε!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μου μίλησαν!!!!!
Δίπλα από τα τεράστια κομμάτια κανταιφιού με κρέμα, ήταν κάτι τέλεια μπαστουνάκια σπανακιού!!!
"Εγώ θα πάρω από αυτά" δηλώνω, ενώ φλερτάρω με το μάτι τα μπαστουνάκια. Γιάμι γιάμι!!!
"Πας καλά παιδάκι μου; Αυτά θα πάρεις;" ψιθυρίζει ο Γιάννης.
"Ναι, είναι τέλεια" λέω εγώ.
Βγαίνοντας έξω, σκάσαμε και οι δυο στα γέλια.
"Δεν πας καλά όμως" λέει ο Γιάννης "Μα αντάλλαξες το κανταίφι με αυτά;"
"Αμέ" λέω εγώ με χαρά τεράστια
Εντομεταξύ η ψυχολογία μου στα ύψη!!!!
Κοίτα με τι μπορεί ο άνθρωπος να γευτεί την ευτυχία!!! (σκέφτομαι)
Αυτό ήταν, επιστρέψαμε στο σπιτάκι μας, ανανεωμένοι.
Ιδού και οι λιχουδιές. Πάρτε ό,τι σας αρέσει, ή και από τα δυο. (Είδατε τι κομματάρα το κρεμοκαντάιφο; Μα είναι δυνατόν;)

Την Τρίτη που μας πέρασε, παρέλαβα από την αγαπημένη μας Χρυσούλα, το ημερολόγιο που είχα την τύχη να κερδίσω στο give away της.
Η συγκίνησή μου μεγάλη. Παίρνοντας τον φάκελο στο χέρι μου, ένιωσα να πιάνω το χέρι της Χρυσούλας. Τον άνοιξα με μεγάλη προσοχή, και αυτά που έβγαλα από μέσα, μου έφεραν δάκρυα στα μάτια.
Το υπέροχο ημερολόγιο, που από κοντά είναι ακόμη πιο ΥΠΕΡΟΧΟ!!! (Μπράβο σου Χρυσούλα μου, να είσαι πάντα καλά, να δημιουργείς τόσο ωραία πράγματα). Μια καρδούλα με ευχές, ευχές που με άγγιξαν και με συγκίνησαν αφάνταστα!!! Και.... καραμελίτσες!!!! Χρυσούλα μου τι να πω!!! Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!!!
Σας αφήνω να τα χαρείτε κι εσείς!!

Σας εύχομαι μια όμορφη εβδομάδα αγαπημένοι μου ηλ. φίλοι και φίλες!!!
Υ.Γ.
Η καλή μου Κατερίνα, με τίμησε με ένα βραβείο-παιχνίδι. Η Κατερίνα είναι ένα γλυκό πλάσμα, που είχα την τύχη να γνωρίσω και από κοντά. Μένουμε τόσο κοντά, δέκα λεπτά με τα πόδια η μια από την άλλη. Έχουμε βγει μερικές φορές μαζί, και εγώ ένιωσα να έχουμε τόσα κοινά στον τρόπο σκέψης. Είναι πραγματικά ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος και νιώθω τυχερή που τη γνώρισα.
Επειδή όμως δε θέλω να σας κουράσω, ούτε να αδικήσω την Κατερίνα μου, επιφυλάσσομαι να παίξω το παιχνίδι-βραβείο σε επόμενη ανάρτηση.
Σας αφήνω με ένα αγαπημένο μου κομμάτι του Άντον Ντβόρζακ.