Όγδοη μέρα διακοπών

Γεια σας καλοί μου φίλοι πώς είστε;
Σήμερα, πήγαμε για πρώτη φορά θάλασσα!!
Επιτέλους τελείωσε η πρώτη φάση των εξωτερικών  δουλειών, και καταφέραμε να πάμε σε μια κοντινή μας παραλία. Εγώ, ο Γιάννης και η Σταυρούλα.
Ήταν τέτοια η χαρά μου που μόλις την είδαμε από μακριά, άρχισα να χειροκροτώ μέσα στο αυτοκίνητο, συνοδεύοντας το χειροκρότημα μου με φωνητικά: "Θα-λασ-σα, θά-λασ-σα". Φυσικά με μιμήθηκε και η Σταυρούλα, οπότε φαντάζεστε τον καημένο το Γιάννη τι έπαθε χαχαχα

Μόλις φτάσαμε και "ξεπεζέψαμε",  βγάλαμε ότι επιπλέον και πέσαμε με μεγάλη χαρά στη θάλασσα. Αλήθεια τι θείο δώρο είναι αυτό!!!  Τι δροσιά!!! Κολύμπησα κολύμπησα κολύυυυυυυμπησα, μέχρι που ένιωσα ότι γυμνάστηκα αρκετά. Έκανα και τις βουτιές μου. Κάποια στιγμή, εκεί που στεκόμασταν απλά στο νερό και χαζολογούσαμε με το Γιάννη, νιώθω ένα δυνατό πόνο στον αριστερό βραχίονα. Σαν να έπεσε το χέρι μου σε κάκτο, και να μου  μπήκαν χίλια αγκαθάκια μαζί. "Αου, άου" έκανα σιγά για να μη γίνω και ρεζίλι, αλλά ο Γιάννης δεν έδωσε σημασία. "Το χέρι μου, σαν να με τσίμπησε κάτι" είπα στο Γιάννη, αλλά επειδή του κάνω αρκετές πλάκες συχνά, αφού ζήτησε να δει το χέρι μου, και δε φαινόταν τίποτα δε με πίστεψε. "Ναι, καλά" μου είπε. "Αλήθεια λέω" είπα γελώντας, και φυσικά τώρα είναι που δε με πίστεψε.  Δεν το ξαναανέφερα, παρόλο που συνέχιζε να πονάει, χωρίς όμως να φαίνεται τίποτα.

Μόλις βγήκα από το νερό ως διά μαγείας το χέρι μου γέμισε κάτι μπιμπίκια που μεγάααλωσαν και έμοιαζαν με φουσκάλες.   Και τότε με πίστεψε και ο Γιάννης. "Είδες που έλεγα αλήθεια" είπα γελώντας. Για λίγη ώρα αναρρωτιόμασταν  οι τρεις μας τι να ήταν,, κι εγώ, αφού δεν έγινε κάτι φοβερό όπως καμια αλλεργία, το προσπέρασα. Ο Γιάννης και η Σταυρούλα κάθε τρεις και λίγο ήθελαν να βλέπουν την εξέλιξη, αλλά εγώ τους καθησύχαζα ότι όλα καλά δεν είναι τίποτα τελικά.
Κάναμε την ηλιοθεραπεία μας με τη Σταυρούλα, να μαυρίσουμε και λίγο που είμαστε ακόμη σαν γάλα, και στη συνέχεια αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της παραλίας για να βρούμε κοχυλάκια. Ούτε ένα δε βρήκαμε. Αντί αυτών, είδα σε κάποια στιγμή έναν κύριο, που κατευθυνόταν προς μια κοπέλλα, κρατώντας αμμωνία. Μόλις την είδα εγώ, και αφού ακόμη το χέρι έτσουζε, έτρεξα: "Συγγνώμη είστε ναυαγοσώστης"; ρώτησα. "Όχι, αλλά πες μου" μου λέει. "Αυτό" λέω εγώ και δείχνω το γεμάτο φουσκάλες χέρι μου. "Ααα ήρθες στο σωστό μέρος, και η κοπέλα το ίδιο πρόβλημα έχει" μου είπε, ενώ η κοπέλα μου έδειξε το πανομοιότυπο χέρι της. Χαχαχα πλάκα είχαμε. Τσούχτρα μας είχε τσιμπήσει τελικά και τις δυο. Έβαλα αμμωνία, και όταν ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας, γυρίσαμε στη θέση μας. Παίξαμε ρακέτες και μετά ο Γιάννης τράβηξε καμιά εκατοστή φωτογραφίες, αφού είναι χομπίστας φωτογράφος. Εγώ με τη Σταυρούλα κάναμε κι άλλη ηλιοθεραπεία.
Εγώ έπιασα να παρατηρώ τι άλλο, δυο παιδάκια φυσικά που ήταν μπροστά μου. Πλάκα που είχαν!!! Το ένα -αγοράκι- ήταν γύρω στα πέντε και το άλλο-κοριτσάκι-γύρω στα 2,5. Το μεγάλο λοιπόν έμπαινε μπροστά από το μικρό, και με το κορμάκι του, του έκοβε το δρόμο. Όπου και να προσπαθούσε να πάει το μικρό, έβρισκε το σώμα του μεγάλου, εμπόδιο στο δρόμο του. Χαχαχα ήταν τόσο αστείο το θέαμα. Στην αρχή νόμισα ότι ζήλευε το μικρό του αδερφάκι και γι' αυτό το ταλαιπωρούσε, αλλά στη συνέχεια κατάλαβα, ότι η μαμά του μπήκε με μια άλλη κυρία στο νερό, και το άφησαν να το φυλάει. Και απ' ότι φαίνεται, το πήρε πολύ πατριωτικά. Το γέλιο που κάναμε με τη Σταυρούλα δεν περιγράφεται.

Κάπως έτσι πέρασε η ώρα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, νιώθοντας μια εσωτερική χαρά . Κουβαλούσαμε μαζί μας τον ήχο του κύμματος που έσκαγε στην ακροθαλασσιά, το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας. καιιιιι τις φουσκάλες μου, που εντομεταξύ είχαν βελτιωθεί πολύ μετά την αμμωνία.
Ανυπομονώ για την επόμενη εξόρμηση σε κάποια κοντινή παραλία.
Μέχρι τότε να ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!