O πόλεμος,με τα μάτια ενός επτάχρονου

Καλοκαίρι του 1974 ,κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί εδώ και δυο μέρες, φιλοξενούμε μια ξαδέρφη μας που έχει έρθει από την Λάρνακα.
20 Ιουλίου 1974.
Σήμερα ξυπνήσαμε με ένα περίεργο ήχο. Σειρήνες μας τις είπε η μαμά μου όταν τη ρώτησα τι είναι, και προσπαθώντας να μη μας τρομάξει, εμένα, τη Γεωργία -τη φιλοξενούμενη μας- και τα 2 αδέρφια μου, μας είπε: "Παιδιά έχουμε πόλεμο"
Εμείς κοιταχτήκαμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή τι ήταν αυτός ο πόλεμος, δαγκώσαμε τα χείλη μας, σε ένδειξη ότι κάτι κακό είχε συμβεί, και μετά σκάσαμε στα γέλια.
Σε λίγο ήρθε και ο μπαμπάς μου, που είχε πάει για λίγο στο καφενείο του παππού μου - ο οποίος έλειπε στην Αμερική, όπου είχε πάει μια βδομάδα πριν, για να γνωρίσει τον αδερφό του, που είχε φύγει όταν αυτός ήταν τριών).
Εγώ τον ακούω, που αποχαιρετά βιαστικά τη μαμά μου, ήταν ντυμένος αλλιώτικα -φορούσε στρατιωτικά ρούχα- και τρέχει στο αυτοκίνητο -αγχωμένος έτσι μου φάνηκε-.
"Πού πας; τι θα κάνω;" φώναξε η μαμά μου
"Ήρθαν οι Τούρκοι, ΠΑΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΩ" φώναξε ο μπαμπάς μου τρέχοντας και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο εξαφανίστηκε.

Η μαμά μου, κοιτώντας τη νονά μου, που έβλεπε τη σκηνή από το σπίτι της που βρισκόταν απέναντι από το δικό μας της είπε: "Έφυγε" και ήταν το βλέμμα της γεμάτο αγωνία.
Και πώς να μην είναι, όταν ξαφνικά μένει μόνη της με τρία μικρά παιδιά συν ένα φιλοξενούμενο, και ο άντρας της έχει πάει να πολεμήσει, χωρίς να γνωρίζει αν θα τον ξαναδεί. Και είναι μόνο 29 χρονών. (Ο μπαμπάς μου ήταν τότε 30).
Μας ετοίμασε να φάμε -κόρνφλεικς με γάλα, -που έκανα πολλά χρόνια να ξαναδοκιμάσω, από φόβο μην ξαναγίνει πόλεμος-, ενώ η ίδια εντομεταξύ συζητούσε με τους άλλους κατοίκους της γειτονιάς για το πώς θα κινηθούμε. (αυτά μας τα διηγήθηκε αργότερα η μαμά μου)
Αποφασίστηκε να πάμε όλοι, στο σπίτι της θείας μου, που ήταν λίγα μέτρα πιο κάτω, γιατί ήταν διώροφο και έτσι αν έπεφτε καμιά βόμβα θα προστατευόμασταν αφού θα ήμασταν στο ισόγειο.
Έτσι γύρω στις δέκα, βρισκόμασταν τέσσερις οικογένειες μαζί στο σπίτι της θείας μου. Χαρά εγώ. γιατί ήμασταν όλα τα παιδιά μαζεμένα εκεί. Η θεία μου είχε τέσσερα παιδιά, και ήμασταν όλα πάνω κάτω στην ίδια ηλικία, εκεί, γύρω στα πέντε με 9 χρονών, με εξαίρεση τον μικρό μου ξαδερφούλη που ήταν 6 μηνών.
Κάποια στιγμή είδαμε από τον ουρανό να πέφτουν κάτι όμορφα μανηταράκια. Τι όμορφα που ήταν!!!
"Είδατε!" λέει η μαμά μου προσπαθώντας να μας διασκεδάσει. Σαν ομπρελίτσες είναι ε; Ήταν Τούρκοι αλεξιπτωτιστές, που είχαν γεμίσει τον αέρα. αλλά για μας ήταν ένα υπερθέαμα με γιγάντια μανιτάρια!!!

Δεν ξέρω τι έκαναν οι μεγάλοι, αλλά εμείς τα παιδιά είχαμε χωριστεί σε δυο δωμάτια και παίιιιιιιζαμε του καλού καιρού. Δεν καταλαβαίναμε τίποτα από τα υπόλοιπα.
Πρέπει να ακούγονταν και πυροβολισμοί, αλλά εγώ δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά. Απλά, κάποια στιγμή, άκουσα το θείο μου τον Ανδρέα να λέει: "Σταμάτησαν"

Αυτά θυμάμαι,και το ότι το βράδυ, κοιμηθήκαμε όλοι μαζί κάτω στο πάτωμα γιατί δε χωρούσαν τα κρεβάτια, και η μαμά μου είπε ότι δεν έπρεπε να ανάψουμε το φως, για να μη δίνουμε στόχο. Υπό κανονικές συνθήκες θα ούρλιαζα γιατί φοβόμουν το σκοτάδι, αλλά δεν ξέρω γιατί, δεν έβγαλα άχνα. Μόνο πριν με πάρει ο ύπνος (απορώ αν κοιμήθηκαν καθόλου οι μεγάλοι καμιά φορά που το σκέφτομαι) θυμάμαι που τέντωνα τον δείκτη του αριστερού  μου χεριού, και γουρλώνοντας τα μάτια προσπαθούσα να τον δω μέσα στο σκοτάδι. Σιγά μην τον έβλεπα χαχα.
Τις μέρες που ακολούθησαν, κατάλαβα τι σημαίνει πόλεμος, γιατί έσκασε ένας όλμος δίπλα από το σπίτι μας, με αποτέλεσμα να τρανταχτεί ολόκληρο.
Για να γλυτώσουμε, πήγαμε όλοι στο χωριό της θείας μου, την Αγκαστίνα -τώρα είναι στα κατεχώμενα- και εκεί ήταν λες και δε συνέβαινε τίποτα. Ενώ στη Λευκωσία γινόταν χαμός, εκεί ήταν λες και βρισκόμασταν σε άλλη χώρα. Η ζωή κυλούσε ήρεμα και ωραία. Πόσο μου άρεσε!!!! Είχε και προβατάκια, και ένα γουρουνάκι και κοτούλες, ήταν τέλεια και ήμουν και με τα ξαδέρφια μου. Μέχρι που ένα μεσημέρι ακούστηκε ένα αεροπλάνο με ένα εκκωφαντικά θόρυβο και αμέσως έσκασε μια βόμβα 300 μέτρα πιο κάτω. Η τρομάρα που πήραμε όλοι δεν περιγράφεται ούτε ξεχνιέται. Από φόβο μην ξαναρίξουν βόμβα, η μαμά μου πρότεινε να κοιμηθούμε στο στάβλο των ζώων. Εγώ όταν ήρθαν τα προβατάκια στεναχωριόμουν που τους πήραμε το χώρο τους.

Αυτά που θυμάμαι είναι οι σκόρπιες σκηνές, όπως πχ. τη θεία μου, που όταν έσκασε η βόμβα πέταξε τον 6μηνο ξάδερφο μου στα πόδια της γιαγιάς μου και η ίδια έτρεξε κάτω από το κρεββάτι αφήνοντας τη γιαγιά μου με το μωρό στην αγκαλιά να φωνάζει "Βρα Σταυρούλα έλα πιάστο (πάρτο), Παναγία μου" χαχαχα ήταν τόσο αστεία σκηνή.
Δυστυχώς τον επίλογο τον γνωρίζουμε όλοι.
Ο μπαμπάς μου ευτυχώς, γύρισε όταν τελείωσε ο πρώτος πόλεμος  και ήμουν τόσο χαρούμενη που τον είδα.
Εύχομαι ο προφήτης Ηλίας (που είναι ο προστάτης άγιος του χωριού της γιαγιάς μου, του Μαραθόβουνου, που δεν πρόλαβα καλά καλά να γνωρίσω) να βοηθήσει να την πάρουμε και πάλι πίσω την Κύπρο μας, που τόσα έχει τραβήξει, και περιμένει με υπομονή να ελευθερωθεί.

Καλό βράδυ σας εύχομαι!!!