Η επιστροφή!

Πολύ-πολύ-πολύ αγαπημένοι μου ηλ. φίλοι και φίλες ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΩ!!!!
Ξέρω, το παράκανα με την αποχή, αλλά είναι κάτι περίοδοι, που νιώθεις την ανάγκη να αποτοξινωθείς, για να έχεις όλο τον χρόνο για πράγματα που όλο θέλεις να προχωρήσεις, ή να ολοκληρώσεις και δεν μπορείς, λόγο διαδικτύου. Είναι εθιστικό όμως. Κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ.
Μου λείψατε πολύ! Γιάννα μου,  και Καίτη μου, βλέποντας το σχόλιό σας σήμερα το απόγευμα, ένιωσα μια γλύκα. Μέσα εδώ, τελικά, γνώρισα ανθρώπους, που νιώθω σαν δικούς μου. Το λέω και θα το λέω.
Τα σχολεία ξεκίνησαν για τον μαθητόκοσμο σήμερα. Εμείς πάμε κανονικά από την πρώτη Σεπτεμβρίου. Δύσκολη η επάνοδος στη ρουτίνα, ειδικά το πρωινό ξύπνημα, όμως η αλήθεια είναι, ότι κάθε χρονιά, ανυπομονώ να "τρέξω" πίσω στο σχολείο, με τους λιλιπούτειους μαθητές μου. Νιώθω ευτυχισμένη ανάμεσά τους!!
Τον Αύγουστο χαλάρωσα αρκετά. Χάρηκα τη γιαγιάκα μου, που κάθε φορά τη βάζω να μου λέει ιστορίες από την παιδική της ζωή. Τρελαίνομαι να την ακούω να μου τις διηγείται. Με ταξιδεύει πίσω, σε εποχές που μόνο με τη φαντασία μου μπορώ ζήσω. Μιλάμε για τη δεκαετία του 20!!!
Τι άλλο έκανα;
Λοιπόν, κάποια μέρα, είχαμε ανακαλύψει με τη Σταυρούλα, ένα τετράδιο, μέσα στο οποίο, παλιά, έγραφα στίχους, και μετά μελοποιούσα. Ε λοιπόν, τα είχα ξεχάσει αυτά τα τραγούδια. Μιλάμε για την εποχή που ήμουν είκοσι-εικοσιένα. Πόση συγκίνηση ένιωσα δεν μπορείτε να φανταστείτε.
Κάθισα και της τα έπαιξα όλα στην κιθάρα.
Αρκετά από αυτά, τα είχα γράψει για μια φίλη μου, που είχε χωρίσει με το αγόρι της, και προσπαθούσα να την εμψυχώσω.  Άλλα είναι οι προβληματισμοί και οι ανάγκες που είχα τότε. Θυμήθηκα τα συναισθήματα μου, τα όνειρα που έκανα, και το πείσμα μου να τα πετύχω!!  Τι τρυφερή ηλικία!!
Θα μοιραστώ μαζί σας τους στίχους που έγραψα, όταν πια, ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη, και είχα την ανάγκη να βρω το άλλο μου μισό. Πάντως και το βρήκα, και είναι δίπλα μου μέχρι σήμερα!!  Βέβαια τώρα δε με εκφράζουν οι στίχοι αυτοί, αλλά τότε, ήταν κομμάτι από την ψυχή μου.

Είμαι μονάχη στην κάμαρά μου
τα όνειρά μου τα αγνά.
Τα πλάθω νύχτα μέρα
και συντροφιά μου,
έχω μονάχα τη μοναξιά.

Δε φταις εσύ βρε μοναξιά μου
εσένα σ' έχω για συντροφιά
Μα κάτι λείπει από κοντά μου,
κάτι που δεν είναι μακριά.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Έρωτα έλα πάρε με
στα πελάγη μου τα λευκά.
Είμαι πανέτοιμη έλα πάρε με,
μείνε μαζί μου παντοτινά.

Έρωτα έλα πάρε με
μη μ' αφήνεις στη μοναξιά.
Μάθε τα όνειρα μου δέξου τα,
βοήθα να γίνουν αληθινά.

Δε θα σε πλήγωνα μοναξιά μου,
τώρα με ξέρεις πολύ καλά.
Εσύ, μου χάρισες τα όνειρά μου,
θα σε θυμάμαι παντοτινά.

Μα είμαι άνθρωπος μοναξιά μου
κι έχω ανάγκη μια συντροφιά.
Μια συντροφιά που τα όνειρά μου
Θα τα δεχτεί και θα τ' αγαπά

ΡΕΦΡΑΙΝ
Έρωτα έλα πάρε με......

Και μόνο που το ξανάγραψα τώρα, συγκινήθηκα.
Βέβαια, σαν άνθρωπος ιδιαίτερα κοινωνικός, είχα πάντα δίπλα μου φίλες και φίλους, όμως όταν μιλούσα για μοναξιά, εννοούσα τη μέσα μοναξιά. Ήταν η ανάγκη μου για παρέα με μια αδελφή ψυχή, που να καταλαβαίνει την ψυχή μου, και να μοιράζεται τα όνειρά μου.
Ένα έχω να πω. Τα όνειρά μου, αυτά που είχα στο μυαλό μου τότε, τα έχω δει να πραγματοποιούνται. Τον έρωτα, τον βρήκα λίγο καιρό αργότερα στο πρόσωπο του Γιάννη μου, της αδελφής ψυχής μου,  που είναι μαζί μου μέχρι σήμερα. Γνώρισε τα όνειρά μου, τα αγάπησε, και βοήθησε να πραγματοποιηθούν.
Λέω, αν το θέλετε κι εσείς -πείτε μου έτσι; μην κάθομαι και σας ζαλίζω-, να το ηχογραφήσω, για να ακούσετε και τη μελοποίησή του. Αυτό, στην επόμενη ανάρτηση.

Σας αφήνω με μια μεγάαααλη αγκαλιά. Χαίρομαι πολύ που επικοινώνησα μαζί σας!!!
Δείτε στο βιντεάκι που ακολουθεί, τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, αντί για πολέμους...
Με την ευχή, να απλωθεί πάνω από τον  κόσμο μια μεγάλη φτερούγα προστασίας, για να μας φυλάξει από όλα εκείνα που έχουν στο μυαλό τους να μας κάνουν, οι 'μεγάλοι" του κόσμου!!