Αγαπημένοι μου ηλ. φίλοι. Η αποχή μου ακόμη καλά κρατεί, γιατί έτσι πρέπει. Έχω να σας πω, ότι τη μια μου δουλειά την τελείωσα, οπότε χαλάλι η αναγκαστική απομάκρυνσή μου από φέης και μπλογκ, παρόλο που μου λείπετε πολύ. Τώρα ακολουθεί η ολοκλήρωση της δεύτερης δουλειάς που έχω στο μυαλό μου.
Σήμερα, όμως,  ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σας. Σαββατοκύριακο είναι, ε, τι στο καλό, ξέκλεψα λίγο χρόνο. Έτσι κι αλλιώς, για να λειτουργώ ελεύθερα, και με κέφι, πρέπει να μην νιώθω ότι καταπιέζομαι. Έτσι είμαι εγώ, αν με καταπιέσεις  χάνω το κέφι μου.και αντιδρώ.
Σήμερα, επηρεασμένη από όλα αυτά τα πρωτοφανή φαινόμενα που συμβαίνουν στη χώρα μας, θέλησα να πιαστώ από κάτι αισιόδοξο.
Όταν βρισκόμουν στη Λευκάδα το καλοκαίρι, ένα βράδυ είχε απίστευτο φεγγάρι. Το φωτογραφίσαμε, κι εγώ το συνδύασα με όλον εκείνο τον κόσμο που έβλεπα γύρω μου, και που τα "ραντάρ" μου, έπιαναν προβληματισμένο και "πεσμένο". Οι πιο πολλοί ήμασταν Έλληνες.
Φυσικά, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε προβληματισμένοι και "πεσμένοι". Προσωπικά όμως, δε δέχομαι να καταθέσω τα όπλα, δηλαδή, να χάσω την αισιοδοξία μου. Και ας με πουν κάποιοι ρομαντική και αφελή.

(Aυτήν ακριβώς την εικόνα απόλαυσα εκείνη τη μέρα. Τη φωτογραφία την τράβηξα εγώ παρακαλώ. Το λέω γιατί δεν το πολυ-έχω με τις φωτογραφίες. Τι λες Βίκυ μου, ωραία δεν είναι;)

Συνδέοντας λοιπόν το πανέμορφο φεγγάρι, που ήταν λες και μας αγγάλιαζε, με εμάς τους ανθρώπους, έγραψα τις πιο κάτω σκέψεις.
Τις μοιράζομαι μαζί σας, και εύχομαι να σας μεταδώσω λίγη από τη δική μου αισιοδοξία.
                                             
                                                         Αυτό ξέρει...

Έστρωσε δρόμο ασημένιο, το φεγγάρι, μες στη θάλασσα
και τον περπάτησε, ακροπατώντας αέρινα, μέχρι την αμμουδιά.

Πανέμορφο, γαλήνιο και ολόφωτο, αναμίχθηκε με τις ανθρώπινες φιγούρες. Περιπλανήθηκε ινκόγκνιτο ανάμεσά τους. Με αγάπη... και με πόνο...

Άπλωσε τις φτερούγες του και τις αγκάλιασε.
Φιγούρες χαρούμενες. Το μέσα τους η πίκρα, το γιατί, το τι θα γίνει...

Το φεγγάρι ολόφωτο, γαλήνιο και πανέμορφο, ακούμπησε το μέσα τους.
Η γλύκα!!!
Υπομονή, όλα θα παν καλά, ψιθύρισε, με την αερική φωνή του, και τις χάιδεψε...

Φεγγάρι ολόφωτο, γαλήνιο και πανέμορφο, ακροπερπάτησε αέρινα, τον ασημένιο δρόμο προς τα πίσω.
Ανέβηκε ψηλά, και αναπαύθηκε, εκεί, απ' όπου αιώνες τώρα αγναντεύει.
Αυτό ξέρει... 

Νομίζω, ότι με τη σημερινή μου ανάρτηση, ταιριάζει πολύ η σονάτα του σελινόφωτος, του μεγάλου Μπετόβεν
Σας την αφιερώνω αγαπημένοι μου!!! 

Να έχετε μια πανέμορφη εβδομάδα!!!
Με την αγάπη μου!!

Υ.Γ.
Ζητώ συγγνώμη για την ασυνέπειά μου, όσο αφορά στην ηχογράφηση του νεανικού μου τραγουδιού. Ακόμη δεν βρήκα τον χρόνο για να το κάνω. Μόλις τα καταφέρω, θα σας το αφιερώσω με μεγάλη αγάπη.