"Με το χρώμα της αλήθειας"

Γεια σας αγαπημένοι μου ηλεκτρονικοί φίλοι και φίλες!!!

Για να δω, θα καταφέρω σήμερα να σας μιλήσω;  Προχωρώ λες και δε συμβαίνει τίποτα με τον blogger καιιιιιιιι                         ΕΚΠΛΗΞΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αυτό θα είναι το εξώφυλλο του καινούριου μου βιβλίου, που ανυπομονώ να πιάσω στα χέρια μου, και να το μοιραστώ μαζί σας!!! Είναι η πρώτη μου προσπάθεια για μυθιστόρημα ενηλίκων. Μέσα εδώ, έχω καταθέσει τη δική μου ματιά ζωής, όπως και τα δικά μου πιστεύω, αλλά και πεποιθήσεις, όσο αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. 

Το πότε ακριβώς θα είναι έτοιμο, ε, πιστεύω μέχρι το Σεπτέμβρη, να είμαστε καλά.

Αυτάααααααααααααα.

Αυτό λοιπόν φαγώθηκα να μοιραστώ μαζί σας -εύχομαι να δημοσιευτεί σωστά η ανάρτηση.

Βάζω ένα απόσπασμα για μια πρώτη γεύση.

"... Όσο γρήγορα είχε κατηφορίσει το πρωί το δρόμο για τη

στάση του λεωφορείου, τόσο αργά τον ανηφόριζε τώρα

στην επιστροφή, διαγράφοντας την αντίθετη πορεία, από τη στάση λε-

ωφορείου προς τη φωλιά της, το λιμάνι της, όπου άραζε για να ξαπο-

στάσει, να ανατροφοδοτηθεί. Αυτό ήταν το σπίτι τους, για την Έλενα

αλλά και για τον Αλέξη. Το μέρος όπου έπαιρναν δύναμη για να συνε-

χίσουν τον αγώνα τους στη ζωή, όποτε αυτό χρειαζόταν. Και σήμερα

ήταν μια τέτοια μέρα.

Η κυρία Ευσεβεία,  πιστή στο άτυπο ραντεβού τους την περίμενε

για να τη συγχαρεί. Βλέποντας όμως τη φιγούρα της που ήταν εντελώς

ξένη με την πρωινή, βήμα βαρύ και αργό, κεφάλι σκυφτό και ώμους

επίσης σκυφτούς, που έμοιαζαν σαν να κουβαλούν πάνω τους το βάρος

όλου του κόσμου, κατάλαβε αμέσως τι ακριβώς είχε γίνει.

«Αχ! Η δύναμη του χρήματος», σκέφτηκε.

Δεν είπε όμως τίποτα, από διακριτικότητα. Περίμενε την Έλενα να

της ανοίξει την ψυχή της. Όμως η Έλενα δεν ήταν σε θέση ακόμη να

συζητήσει γι’ αυτό με οποιονδήποτε, εκτός από τον Αλέξη της. Ήταν

τόσο μπερδεμένη. Ένοιωθε παγιδευμένη. Ναι, την είχε παγιδεύσει η

ίδια η ζωή. Αυτή, η μέχρι τώρα ατίθαση και τολμηρή, βρισκόταν μπρο-

στά σε αδιέξοδο. Ώστε λοιπόν τη δάμασε η ζωή;

Από μια άποψη ναι, σκεφτόταν, από μια άλλη όμως όχι. Αυτή επέ-

λεγε να μείνει, γιατί έτσι τη συνέφερε, αφού είχε τη δουλειά που αγα-

πούσε. Αν ήθελε θα είχε φύγει από την πρώτη στιγμή. Ναι αλλά από

την άλλη δεν μπορούσε να φύγει, γιατί θα ήταν δύσκολο, αν όχι και

αδύνατον, να της παρουσιαστεί ξανά τέτοια ευκαιρία. Άρα λοιπόν

εξαναγκαζόταν να μείνει, μη έχοντας επιλογή. Ουφ! Γιατί να μην μπο-

ρεί να πει κατάμουτρα στην Τζέσικα τη γνώμη της γι’ αυτήν, ότι ήταν

ένας άνθρωπος ανόητος, άδικoς και γεμάτος έπαρση και εγωισμό, χω-

ρίς καθόλου μπέσα και μόρφωση. Και όταν έλεγε μόρφωση η Έλενα

δεν εννοούσε τη στείρα γνώση –που κι έτσι να ήταν ούτε και αυτή την

είχε– αλλά την έσω μόρφωση, την ανωτερότητα στον χαρακτήρα και

στην καλλιέργεια της ψυχής.

Όλα αυτά τα πρωτόγνωρα και αντικρουόμενα συναισθήματα, έκα-

ναν την Έλενα να νιώθει τόσο μπερδεμένη, τόσο στεναχωρημένη, ώστε

να μην είναι σε θέση ακόμη να συζητήσει οτιδήποτε. Ειδικά πριν τα συ-

ζητήσει με τον Αλέξη της. Γι’ αυτό απλά χαιρέτησε την ηλικιωμένη φίλη

της, και με τη δικαιολογία ότι είχε μια πολύ δύσκολη μέρα, συνέχισε τον

«ανήφορο», κουβαλώντας τον σταυρό της στους ώμους.

«Καλή ξεκούραση κόρη μου», ευχήθηκε η κυρία Ευσεβεία, και τη

σταύρωσε, χωρίς να το αντιληφθεί η Έλενα.

Έφτασε στο σπίτι ανακουφισμένη, που επιτέλους εδώ μπορούσε να

πετάξει το βάρος που την ταλαιπωρούσε, και να ξαλαφρώσει. Ο Αλέξης

ήξερε τα νέα, αφού είχε επικοινωνήσει νωρίτερα μαζί της, και του εξή-

γησε εν ολίγοις τι είχε συμβεί. Γι’ αυτό και φρόντισε να σχολάσει πριν

από την Έλενα, για να είναι εκεί όταν θα γυρνούσε.

Η Έλενα φτάνοντας στο διαμέρισμα ξεκλείδωσε την πόρτα ασφα-

λείας και μπήκε μέσα ανόρεχτα, σκεφτόμενη ότι έπρεπε να περιμένει

άλλες τρεις τουλάχιστον ώρες, μέχρι να έρθει ο Αλέξης και να του τα

πει όλα, όλα.

«Αλέξη! Πού βρέθηκες εδώ;», Εξεπλάγη βλέποντάς τον να την πε-

ριμένει πίσω από την πόρτα, με το χαμόγελό του. Στεναχωριόταν πολύ

που η Έλενα τα περνούσε όλα αυτά. Είχε θυμώσει τόσο πολύ μόλις έμα-

θε τι έγινε, που του ήρθε να πάει στην εταιρεία και να τα κάνει όλα γης

μαδιάμ. Συγκρατήθηκε όμως, γιατί ήταν σίγουρος πως αν έκανε κάτι

τέτοιο η Έλενα θα γινόταν θηρίο, αφού ήξερε πολύ καλά, ότι δε θα της

άρεσε καθόλου να ανακατεύονται άλλοι σε δικές της υποθέσεις, άμα

δεν ήταν ενήμερη. Το μόνο που ήθελε αυτήν τη στιγμή, ήταν να τη

σφίξει στην αγκαλιά του, να την παρηγορήσει.

«Δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι τις επτά για να τα πούμε κι έτσι

έφυγα νωρίτερα», είπε και δίνοντάς της μια σφιχτή αγκαλιά αγάπης,

συνέχισε:

«Έλα, μη δίνεις τόση σημασία σ’ αυτό. Φύγε από αύριο άμα θέλεις.

Αυτοί θα χάσουν, όχι εσύ, και το ξέρουν πολύ καλά. Δεν τα ξέρεις τώρα

ορισμένα αφεντικά;»,

«Εσένα όμως τα δικά σου δεν είναι έτσι Αλέξη. Δε σε υποτιμούν.

Εκτιμούν την αξία σου, σε σέβονται σαν άνθρωπο, δε σου φέρονται σαν

να είσαι ένα τίποτα», είπε με παράπονο η Έλενα, ενώ στα μάτια της τρε-

μόπαιζαν ήδη δάκρυα, έτοιμα να χυθούν ορμητικά στα μάγουλά της.

Η αλήθεια είναι πως ο Αλέξης στάθηκε τυχερός, και έπεσε σε ανθρώ-

πους δίκαιους, με ανωτερότητα και μόρφωση. Μόλις κατάλαβαν ότι ο

Αλέξης ήταν ένας έντιμος και ικανότατος υπάλληλος, φρόντισαν να τον

ανταμείψουν, δείχνοντάς του με αυτόν τον τρόπο την εκτίμησή τους.

«Εγώ έτυχε να πέσω σε σωστούς ανθρώπους, Έλενα. Σε ανθρώπους

που όσα λεφτά και να έχουν δε χάνουν την ανθρωπιά τους», απάντησε

τρυφερά ο Αλέξης και συνέχισε:

«Ειλικρινά λυπάμαι που έπρεπε εσύ να το περάσεις αυτό».

Η Έλενα αντί να απαντήσει, προχώρησε προς το υπνοδωμάτιο. Δεν

ήξερε τι την έπιασε, αλλά ξαφνικά της την έδινε ο Αλέξης. Βασικά δεν

της την έδινε ο Αλέξης, αλλά η όλη κατάσταση, που πολύ θα ήθελε

να την ανατρέψει, αν γινότανε. Όμως δε γινόταν, κι έτσι εκτονωνόταν

«κτυπώντας», τον Αλέξη της. Το ήξερε ότι ήταν λάθος αυτό που έκανε,

όμως αυτήν τη στιγμή δεν μπορούσε να το ελέγξει.

«Πού πας τώρα;», ρώτησε ο Αλέξης.

«Μου επιτρέπεις να αλλάξω;», ρώτησε ειρωνικά.

«Έλενα, μην αρχίζεις πάλι τα ίδια. Δε σου φταίω εγώ επειδή έτυχε

τώρα αυτό. Σε καταλαβαίνω, έχεις απόλυτο δίκαιο να στεναχωριέσαι,

όμως μην ξεσπάς πάνω μου, είναι άδικο», είπε ο Αλέξης, για να την κά-

νει να σκεφτεί λογικά.

Η Έλενα ήξερε ότι είχε δίκαιο ο Αλέξης, όμως προχώρησε προς το

δωμάτιο και άρχισε να αλλάζει ρούχα, αγνοώντας τον φαινομενικά.

Ο Αλέξης την ακολούθησε:

«Έλενα σου είπα σταμάτα από αύριο. Δεν αξίζουν αυτοί οι άνθρωποι

αφού σου φέρθηκαν έτσι», της είπε.

«Ναι, και μετά πού θα βρω Αλέξη τέτοια δουλειά ξανά, μου λες; Ξέ-

χασες τι τράβηξα μέχρι να βρω αυτήν;», Είπε η Έλενα.

«Τώρα όμως έχεις και εμπειρία και επιτυχία», προσπάθησε να την

εμψυχώσει ο Αλέξης.

«Ωραία τα λες Αλέξη, όμως δεν είμαστε όλοι τυχεροί σαν εσένα»,

ειρωνεύτηκε πάλι η Έλενα, που θύμωνε με τον εαυτό της επειδή φερό-

ταν για άλλη μια φορά τόσο απαίσια στον Αλέξη. Τι της έφταιγε τέλος

πάντων; Ο καημένος είχε σχολάσει και πιο νωρίς για να της συμπαρα-

σταθεί, και αυτή του φερόταν με αυτόν τον χυδαίο τρόπο; Σιχαινόταν

τον εαυτό της. Ίσως και να της άξιζε ότι ζούσε τελικά, σκεφτόταν.

Ο Αλέξης δεν άντεξε άλλο αυτήν τη συμπεριφορά. Όσο και να ήθελε

να της συμπαρασταθεί, δε θα ανεχόταν αυτήν την άδικη επίθεση.

«Αυτό θα γίνεται δηλαδή, ρε συ Έλενα, κάθε φορά που σου συμ-

βαίνει κάτι άσχημο ή άδικο; Θα κτυπάς εμένα; Κι εγώ τι είμαι κανένας

ηλίθιος να κάθομαι και να ανέχομαι τις προσβολές σου; Αξίζει δηλαδή

να χαλάς τη σχέση μας κάθε φορά που κάτι πάει στραβά; Εγώ μόλις

μου είπες τι έγινε, έκανα σαν τρελός να βρεθώ κοντά σου για να σου

συμπαρασταθώ. Να σου δείξω ότι είμαι δίπλα σου, και κοίτα εσύ πώς

μου φέρεσαι. Όχι Έλενα αυτό δεν το δέχομαι».

Ο χείμαρρος αυτός που εκτοξεύθηκε με αγανάκτηση από το στόμα

του Αλέξη, έφτασε σαν χαστούκι στο πρόσωπο της Έλενας και τη συ-

νέφερε κάνοντάς την να σκεφτεί ενδόμυχα: «Καλά να μου κάνει, μου

άξιζε».

«Αλέξη συγγνώμη. Έχεις δίκαιο», είπε και άφησε όλη αυτή την αδικία

που την έπνιγε να εκτονωθεί με δάκρυα.

«Αγάπη μου», σε καταλαβαίνω, έχεις απόλυτο δίκαιο να νιώθεις όπως

νιώθεις», είπε ο Αλέξης και έτρεξε να την αγκαλιάσει.

Πόσο όμορφα ένιωσε η Έλενα μέσα σε αυτή την αγκαλιά. Τι χαζή που

ήταν σκέφτηκε να μαλώνει με τον Αλέξη της για την κάθε Τζέσικα.

«Συγγνώμη είμαι απαίσια», είπε μέσα από τους λυγμούς της. ..."

Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς, ιδιαίτερα τη Μαρία τη Βιλιώτη (Μαράκι μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ) που με βοηθήσατε με τις συμβουλές σας να λύσω το πρόβλημα που με πονοκεφαλιάζει τόσες μέρες. -εύχομαι να το έχω λύσει δηλαδή, σε λίγο θα δω- 

Θα επανέλθω με βιντεάκι  πριν φύγω για διακοπές.

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ, μαζί μου!!!

Σας εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!!

ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!

Υ.Γ.

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Η ανάρτηση έγινε σωστά, το είδα!!!!!