Γύρισα!!!! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πολύ-πολύ αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες, τι κάνετε; Μου λείψατε πάαααααρα πολύ. Έχουμε να τα πούμε πάνω από μήνα. Τελικά δεν είχα πρόσβαση στο διαδίκτυο, αλλά δεν πειράζει. Μας χρειάζεται και η αποτοξίνωση. Αυτό που κατάλαβα, είναι ότι με αρκετούς από εσάς, τους ηλεκτρονικούς μου φίλους, έχω συνδεθεί πολύ. Ποτέ δε θα πίστευα κάτι τέτοιο, πριν φτιάξω το ιστολόγιό μου.
Λοιπόοοον, εγώ πέρασα πάρα πολύ όμορφα, ξεκουράστηκα, φόρτισα τις μπαταρίες μου, και περιμένω πώς και πώς το άνοιγμα των σχολείων, όπως κάθε χρόνο. Μετά είναι που έρχεται η κούραση και παρακαλάμε για καμιά διακοπούλα χαχαχα.
Φέτος απόλαυσα τη μαμά μου. Πήγαμε όλοι μαζί στο Πήλιο λίγες μέρες, και μετά Κύπρο, όπου καθήσαμε ένα μήνα. Όπως κάθε φυσιολογική κόρη, είχα και τις στιγμές που μου την έδινε η μαμά μου και τσακωνόμασταν χαχαχα. Ε, τι;  Ευτυχώς όμως, αυτού του είδους οι προστριβές είναι της ώρας.
Η αναγκαστική αποχή μου από το διαδίκτυο, με άφησε ελεύθερη να δουλέψω δυο ιδέες που ήθελα να ξεκινήσω από το χειμώνα, και δεν έβρισκα το χρόνο. Το γιατί το φαντάζεστε.
Από όλα όσα έκανα αυτό το καλοκαίρι, μου έχουν μείνει δυο. Το πρωινό ξύπνημα στο Πήλιο μαζί με το Γιάννη, για να δούμε την Ανατολή του ήλιου, που  ήταν καταπληκτική!!!!,

 και.... κάτι που έκανα στην Κύπρο και δεν το μετανιώνω. Κάποια μεσημέρια φέτος, παρ όλη τη ζέστη, συννέφιαζε και έβρεχε. Βροχή όμως, όχι αστεία. . Ένα μεσημέρι λοιπόν, εκεί που ξαπλώναμε, με τα κλιματιστικά να δουλεύουν στο φουλ, άκουσα τη βροχή. Μου ήρθε μια έντονη επιθυμία να σηκωθώ, να βγω έξω, και να περπατήσω στη βροχή, να γίνω παπί.  Πριν η σκέψη μου ολοκληρωθεί, εγώ ήμουν έξω στο δρόμο, παρέα με τις κορούλες μου, που παρασείρθηκαν από τη δική μου  "τρέλα", και περπατούσαμε μέσα στη γειτονιά χορεύοντας και τσιρίζοντας από χαρά. ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΑ!!!!!

          Το τρίο της τρέλας και της χαράς!!!
                                     

Η μαμά μου μας φώναζε από την πόρτα να μπούμε μέσα, και ότι είναι ντροπή, αλλά εγώ έλεγα "Δε με νοιάζει, ας βγει όποιος θέλει έξω, είναι τέλεια" Ο δε Γιάννης μου, εκεί που στην αρχή , έκανε ότι συμφωνούσε με τη μαμά μου, στο τέλος πήρε τη φωτογραφική του και μας φωτογράφιζε. Αργότερα μου ψιθύρισε ότι με καμάρωνε, απλά ήθελε να φανεί σοβαρός στην πεθερούλα του χαχαχααχααααααααααα. Η αίσθηση της βροχής ήταν υπέροχη!!! Πηγαινοερχόμασταν στους δρόμους πάνω-κάτω για δέκα λεπτά, και έλεγα στη Μαρία και τη Σταυρούλα, ότι αν τις πονέσει ο λαιμός -γιατί φύσαγε κιόλας- να μην το πουν, για να μη με μαλώσουν χαχαχα.

    Η Μαρία με τη Σταυρούλα, εγώ είμαι  κάπου δεξιά και χορεύω μαζί τους.
 Μόνο όταν τα ρούχα  και τα μαλλιά μας είχαν κολλήσει πάνω μας, μόνο τότε αποφασίσαμε να μπούμε μέσα, αφού το διασκεδάσαμε και λίγο στην αυλή.
Φυσικά, χάρηκα και την αγαπημένη μου  ενενηντα-δυάχρονη γιαγιάκα, που μας είπε πάλι ένα σωρό δύστυχα. Εκείνα τα ωραία της παραδοσιακά δίστιχα, μέσα από τα οποία εκφράζει τη χαρά και τη λύπη της. Τα έχω καταγράψει. Προχθές πριν φύγουμε, μας είπε αυτό:
 "Το έχε γεια, έχει καμό (καημό)
   το καταβόδιο ζάλη
  τζιαι τα καλωσορίσματα,
 έχουν χαρά μεγάλην"

Όταν μας πρωτοείδε, μας είπε αυτό:

 "Καλώς τα μάθκια (μάτια) της αυκής (αυγής)
  τζιαι του ξημερωμάτου,
   που επεθύμουν να τα δω
  στες στράτες  που παρπάτουν"

Και δεκάδες άλλα, καθένα από τα οποία, εμένα προσωπικά, μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Τα θεωρώ μεγάλο θησαυρό.

Φίλοι μου αγαπημένοι, σας εύχομαι ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!!!!!!!!!!
Χαίρομαι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ που τα ξαναλέμε!!!!!!!!!!!!!
Σας φιλώ με αγάπη!!!