Λήξη χρονικής χρονιάς

Σήμερα , έληξε για μένα η σχολική χρονιά. Ήταν μια ιδιαίτερη, συγκινητική μέρα, αφού αποχαιρέτησα τα γλυκά μου παιδάκια, αυτά που του χρόνου θα φύγουν από τον παιδικό σταθμό, για να πάνε σε νηπιαγωγείο. Έκανα μεγάλη προσπάθεια για να μη βουρκώσω την ώρα που τα αποχαιρετούσα, τα αγγελάκια μου, με μια σφιχτή αγκαλιά, και ένα φιλί. Συγκινήθηκαν όμως κι εκείνα, και το φιλί που εισέπραξα από το καθένα τους ήταν τόσο δυνατό και το συνόδευε μια τόσο σφικτή κοψανάσα αγκαλιά, που αλήθεια σας λέω, δεν ξέρω πώς συγκράτησα τα δάκρυά μου.  Ο Δημήτρης μου, μου είπε με ενθουσιασμό:
"Κυρία Ροδούλα, εγώ θα έρχομαι κάθε μέρα από το καινούριο μου σχολείο, και θα κάνουμε μάθημα μαζί μέχρι το βράδυ"!!!
Αποχαιρέτησα όμως και τα μικρά μου, τα πιο αθώα, από τα οποία μερικά, δεν έχουν κλείσει τα τρία ακόμη, και όμως καταλαβαίνουν και ανταποκρίνονται σε ό,τι τους ζητήσω στο μάθημα.
Τους είπα να μην με ψάχνουν τη Δευτέρα, γιατί θα πάω διακοπές.
Και τότε η Αναστασία μου και η Ελπίδα μου μου είπανε με ένα στόμα:
"Θα με πας κι εμένα κυρία Ροδούλα"; (χαχαχα, είναι τόσο γλυκά)
Επέλεξα για το κλείσιμο της χρονιάς, να κάνω μια επανάληψη πάνω στο "καρναβάλι των ζώων" του κύριου Camille saint sans όπως τον λέμε εμείς.
Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, ακούσαμε και δραματοποιήσαμε τον κούκο, το λιοντάρι, τους σκελετούς δεινόσαυρων που είναι μέσα στο μουσείο (εμείς τους ονομάσαμε έτσι, γιατί οι σκελετοί είναι λίγο άγριο σαν όνομα για τα παιδιά αυτής της ηλικίας,κατά τη γνώμη μου) , το ενυδρείο,  και τα καγκουρό.
Σήμερα λοιπόν, παίξαμε το παιχνίδι αναγνώρισης ζώων. Κάθε φορά, έβαζα ένα κομμάτι από αυτά τα πέντε, και  τα πανέξυπνα μικρά μου αγγελάκια (και στα τρία τμήματα), κάθε φορά αναγνώριζαν το ζώο ξεφώνιζαν ενθουσιασμένα το όνομά του,  π.χ. "ΤΟ ΚΑΓΚΟΥΡΩΩΩΩ" και στη συνέχεια το δραματοποιούσαν.
Έπρεπε να ήσασταν από μια μεριά, και να βλέπατε με πόση χαρά και ενθουσιασμό, δραματοποίησαν και τα πέντε μέρη. Μάλιστα  τους σκελετούς δεινοσαύρων και το λιοντάρι, μου ζητούσαν να τα παίξουμε ξανά και ξανά. Το εντυπωσιακό είναι, ότι η προτίμηση αυτή, ίσχυε για όλα τα τμήματα, όλες τις ηλικίες.
Για κάθε ζώο, είχα ετοιμάσει και μια μικρή ιστοριούλα, κάτι που έκανε το κομμάτι πιο ζωντανό και πιο ελκυστικό. Είναι απίστευτο, το πώς η παιδική φαντασία, μεταμορφώνει στη στιγμή την τάξη σε ενυδρείο ή ζούγκλα, ή φωλιά καγκουρό ή ό,τι άλλο τους ζητήσουμε να δουν με τα μάτια της φαντασίας τους.
Ένα είναι σίγουρο, ότι εγώ πέρασα άλλη μία μαγική χρονιά με τους λιλιπούτειους μουσικούς μου!!!

Ακολουθούν το μέρος με το λιοντάρι, στο οποίο σημειώστε, ότι όλα, κατάλαβαν μόνα τους, πότε βρυχάται το λιοντάρι, και το μιμήθηκαν, έτσι καθώς περπατούσαν μέσα στη ζούγκλα!!!!

Αλλά και το ενυδρείο, που σαν πιο ήρεμο κομμάτι, το άφησα τελευταίο, για να ηρεμήσουν και αυτά, μετά από την δραματοποίηση των σκελετών των δεινοσαύρων και των καγκουρό, που είναι αρκετά κινητικά.

Ε, μα τώρα να μη σας βάλω και τους σκελετούς των δυνοσαύρων στο μουσείο, που αν ήταν δυνατόν,θα το "παίζαμε" και είκοσι φορές στη σειρά; χαχαχα