Η Αννούλα στην κατασκήνωση

Η Αννούλα στην κατασκήνωση
"Η Αννούλα στην κατασκήνωση" (Από 8 χρονών)

Οι συμπορευτές μου στο διαδίκτυο

Ο δικός μου εννιάλογος για τον σωστό εκπαιδευτικό

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΝΝΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ



1. Ο/η εκπαιδευτικός δεν δείχνει την αδυναμία του προς οποιοδήποτε παιδί.

2. Ο/η εκπαιδευτικός είναι ΑΓΑΠΗ και αναβλύζει αγάπη

3. Ο/η εκπαιδευτικός αφουγκράζεται ιδιαίτερα τα συνεσταλμένα παιδιά και τους τονώνει την αυτοπεποίθηση

4. Ο/η εκπαιδευτικός δίνει σε όλα τα παιδιά ίσες ευκαιρίες έκφρασης

5. Ο/η εκπαιδευτικός επιβραβεύει

6. Ο/η εκπαιδευτικός ενεργοποιεί την αίσθηση αλληλεγγύης μεταξύ των μαθητών
του

7. Ο/η εκπαιδευτικός δεν απογοητεύει, ενθαρρύνει

8. Ο/η εκπαιδευτικός είναι προσιτός

9. Ο/η εκπαιδευτικός είναι μάνα και πατέρας



Ροδούλα Σερδάρη-Παπαϊωάννου

Μουσικο-παιδαγωγός

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

O πόλεμος,με τα μάτια ενός επτάχρονου

Καλοκαίρι του 1974 ,κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί εδώ και δυο μέρες, φιλοξενούμε μια ξαδέρφη μας που έχει έρθει από την Λάρνακα.
20 Ιουλίου 1974.
Σήμερα ξυπνήσαμε με ένα περίεργο ήχο. Σειρήνες μας τις είπε η μαμά μου όταν τη ρώτησα τι είναι, και προσπαθώντας να μη μας τρομάξει, εμένα, τη Γεωργία -τη φιλοξενούμενη μας- και τα 2 αδέρφια μου, μας είπε: "Παιδιά έχουμε πόλεμο"
Εμείς κοιταχτήκαμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή τι ήταν αυτός ο πόλεμος, δαγκώσαμε τα χείλη μας, σε ένδειξη ότι κάτι κακό είχε συμβεί, και μετά σκάσαμε στα γέλια.
Σε λίγο ήρθε και ο μπαμπάς μου, που είχε πάει για λίγο στο καφενείο του παππού μου - ο οποίος έλειπε στην Αμερική, όπου είχε πάει μια βδομάδα πριν, για να γνωρίσει τον αδερφό του, που είχε φύγει όταν αυτός ήταν τριών).
Εγώ τον ακούω, που αποχαιρετά βιαστικά τη μαμά μου, ήταν ντυμένος αλλιώτικα -φορούσε στρατιωτικά ρούχα- και τρέχει στο αυτοκίνητο -αγχωμένος έτσι μου φάνηκε-.
"Πού πας; τι θα κάνω;" φώναξε η μαμά μου
"Ήρθαν οι Τούρκοι, ΠΑΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΩ" φώναξε ο μπαμπάς μου τρέχοντας και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο εξαφανίστηκε.
Η μαμά μου, κοιτώντας τη νονά μου, που έβλεπε τη σκηνή από το σπίτι της που βρισκόταν απέναντι από το δικό μας της είπε: "Έφυγε" και ήταν το βλέμμα της γεμάτο αγωνία.
Και πώς να μην είναι, όταν ξαφνικά μένει μόνη της με τρία μικρά παιδιά συν ένα φιλοξενούμενο, και ο άντρας της έχει πάει να πολεμήσει, χωρίς να γνωρίζει αν θα τον ξαναδεί. Και είναι μόνο 29 χρονών. (Ο μπαμπάς μου ήταν τότε 30).
Μας ετοίμασε να φάμε -κόρνφλεικς με γάλα, -που έκανα πολλά χρόνια να ξαναδοκιμάσω, από φόβο μην ξαναγίνει πόλεμος-, ενώ η ίδια εντομεταξύ συζητούσε με τους άλλους κατοίκους της γειτονιάς για το πώς θα κινηθούμε. (αυτά μας τα διηγήθηκε αργότερα η μαμά μου)
Αποφασίστηκε να πάμε όλοι, στο σπίτι της θείας μου, που ήταν λίγα μέτρα πιο κάτω, γιατί ήταν διώροφο και έτσι αν έπεφτε καμιά βόμβα θα προστατευόμασταν αφού θα ήμασταν στο ισόγειο.
Έτσι γύρω στις δέκα, βρισκόμασταν τέσσερις οικογένειες μαζί στο σπίτι της θείας μου. Χαρά εγώ. γιατί ήμασταν όλα τα παιδιά μαζεμένα εκεί. Η θεία μου είχε τέσσερα παιδιά, και ήμασταν όλα πάνω κάτω στην ίδια ηλικία, εκεί, γύρω στα πέντε με 9 χρονών, με εξαίρεση τον μικρό μου ξαδερφούλη που ήταν 6 μηνών.
Κάποια στιγμή είδαμε από τον ουρανό να πέφτουν κάτι όμορφα μανηταράκια. Τι όμορφα που ήταν!!!
"Είδατε!" λέει η μαμά μου προσπαθώντας να μας διασκεδάσει. Σαν ομπρελίτσες είναι ε; Ήταν Τούρκοι αλεξιπτωτιστές, που είχαν γεμίσει τον αέρα. αλλά για μας ήταν ένα υπερθέαμα με γιγάντια μανιτάρια!!!
Δεν ξέρω τι έκαναν οι μεγάλοι, αλλά εμείς τα παιδιά είχαμε χωριστεί σε δυο δωμάτια και παίιιιιιιζαμε του καλού καιρού. Δεν καταλαβαίναμε τίποτα από τα υπόλοιπα.
Πρέπει να ακούγονταν και πυροβολισμοί, αλλά εγώ δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά. Απλά, κάποια στιγμή, άκουσα το θείο μου τον Ανδρέα να λέει: "Σταμάτησαν"
Αυτά θυμάμαι,και το ότι το βράδυ, κοιμηθήκαμε όλοι μαζί κάτω στο πάτωμα γιατί δε χωρούσαν τα κρεβάτια, και η μαμά μου είπε ότι δεν έπρεπε να ανάψουμε το φως, για να μη δίνουμε στόχο. Υπό κανονικές συνθήκες θα ούρλιαζα γιατί φοβόμουν το σκοτάδι, αλλά δεν ξέρω γιατί, δεν έβγαλα άχνα. Μόνο πριν με πάρει ο ύπνος (απορώ αν κοιμήθηκαν καθόλου οι μεγάλοι καμιά φορά που το σκέφτομαι) θυμάμαι που τέντωνα τον δείκτη του αριστερού  μου χεριού, και γουρλώνοντας τα μάτια προσπαθούσα να τον δω μέσα στο σκοτάδι. Σιγά μην τον έβλεπα χαχα.
Τις μέρες που ακολούθησαν, κατάλαβα τι σημαίνει πόλεμος, γιατί έσκασε ένας όλμος δίπλα από το σπίτι μας, με αποτέλεσμα να τρανταχτεί ολόκληρο.
Για να γλυτώσουμε, πήγαμε όλοι στο χωριό της θείας μου, την Αγκαστίνα -τώρα είναι στα κατεχώμενα- και εκεί ήταν λες και δε συνέβαινε τίποτα. Ενώ στη Λευκωσία γινόταν χαμός, εκεί ήταν λες και βρισκόμασταν σε άλλη χώρα. Η ζωή κυλούσε ήρεμα και ωραία. Πόσο μου άρεσε!!!! Είχε και προβατάκια, και ένα γουρουνάκι και κοτούλες, ήταν τέλεια και ήμουν και με τα ξαδέρφια μου. Μέχρι που ένα μεσημέρι ακούστηκε ένα αεροπλάνο με ένα εκκωφαντικά θόρυβο και αμέσως έσκασε μια βόμβα 300 μέτρα πιο κάτω. Η τρομάρα που πήραμε όλοι δεν περιγράφεται ούτε ξεχνιέται. Από φόβο μην ξαναρίξουν βόμβα, η μαμά μου πρότεινε να κοιμηθούμε στο στάβλο των ζώων. Εγώ όταν ήρθαν τα προβατάκια στεναχωριόμουν που τους πήραμε το χώρο τους.
Αυτά που θυμάμαι είναι οι σκόρπιες σκηνές, όπως πχ. τη θεία μου, που όταν έσκασε η βόμβα πέταξε τον 6μηνο ξάδερφο μου στα πόδια της γιαγιάς μου και η ίδια έτρεξε κάτω από το κρεββάτι αφήνοντας τη γιαγιά μου με το μωρό στην αγκαλιά να φωνάζει "Βρα Σταυρούλα έλα πιάστο (πάρτο), Παναγία μου" χαχαχα ήταν τόσο αστεία σκηνή.
Δυστυχώς τον επίλογο τον γνωρίζουμε όλοι.
Ο μπαμπάς μου ευτυχώς, γύρισε όταν τελείωσε ο πρώτος πόλεμος  και ήμουν τόσο χαρούμενη που τον είδα.
Εύχομαι ο προφήτης Ηλίας (που είναι ο προστάτης άγιος του χωριού της γιαγιάς μου, του Μαραθόβουνου, που δεν πρόλαβα καλά καλά να γνωρίσω) να βοηθήσει να την πάρουμε και πάλι πίσω την Κύπρο μας, που τόσα έχει τραβήξει, και περιμένει με υπομονή να ελευθερωθεί.

Καλό βράδυ σας εύχομαι!!!

23 σχόλια:

  1. Εύχομαι ΄κανένα επτάχρονο στον κόσμο να μην έχει εικόνες από πόλεμο!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κανένα επτάχρονο και κανένας άνθρωπος να μην ζήσει τον πόλεμο!
    Δυστυχώς όμως αυτοί που αποφασίζουν τους πολέμους, δεν έχουν τέτοια ηθικά διλλήματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. θα συμφωνησω και εγω κανενας ανθωπος να μην ξαναζησει τον πολεμο! κανενας να μην ξεχασει οτι εγινε τοτε στην κυπρο μας! κανενας να μην ξεχασει την παρανομη κατοχη του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας.κανενας να μην ξεχασει τοους Περιπου 200.000 ανθρωπους που εκδιωχθηκαν απο τα σπιτια τους, που εγιναν προσφυγες στην ιδια τους την πατριδα, κανενας να μην ξεχασει τους περιπου 4.000 νεκρους ηρωες , και τους 1.619 ηρωες που δηλωθηκαν αγνοουμενοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ροδούλα κορίτσι μου αυτές σου αναμνήσεις είναι σαν χρυσάφι για σένα. Είναι απίστευτο με πόσο "παιδικό" τρόπο τις βλέπεις ακόμη και σήμερα. Πόσο εκείνη η ψυχούλα που είδε τον πατέρα της ντυμένο "αλλιώτικα" να φεύγει για να διώξει τους Τούρκους, που θαύμαζε τα "μανιταράκια" που έπεφταν από τον ουρανό, που άκουγε τους όλμους να σκάνε λίγο πιο πέρα, που ήταν χαρούμενη επειδή βρέθηκε με άλλα παιδάκια να παίξει που της φαίνεται αστείο να βλέπει την θεία της να πετάει το μωρός της στα πόδια της γιαγιάς της, που ευτυχώς ξανάδε τον πατέρα της πάλι, πως λοιπόν τούτο το πλάσμα που έγινες εσύ να μη γράφει σήμερα τόσο όμορφα; Πως;
    Δεν απορώ καθόλου. Με όλη την εκτίμηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ αγαπημένες μου "ποδηλάτησα" Ειρήνη και Έλενα, αυτή είναι και δική μου ευχή. Σημειώστε, ότι εγώ ήμουν από τα τυχερά παιδιά που δεν είδαν μπροστά τους τούρκους, ούτε έχασαν το σπίτι τους, ή ακόμη χειρότερα κάποιον δικό τους άνθρωπο.
    Δεν παύει όμως αυτή να ήταν η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου. Με σημάδεψε, και με ωρίμασε απότομα, κάνοντας με να χάσω την ξεγνοισιά μου, αφού από τότε ζούσα με τον τρόμο και την αγωνία μην ξαναγίνει πόλεμος.
    Καλό βράδυ σας εύχομαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαράκι μου, ευχαριστώ που συμπλήρωσες εσύ αυτά που εγώ παρέλειψα, για να μην καταντήσω γραφική.
    Μακάρι να μην ξεχάσει κανένας μας, ούτε και εμείς οι Έλληνες-Κύπριοι, γιατί αλλιώς χαθήκαμε. Ειλικρινά πιστεύω, πως τα 500 χρόνια της τουρκοκρατίας που είχε το νησί, δεν ήταν τόσο επικίνδυνα,όσο αυτά τα σύγχρονα, γιατί σήμερα κινδυνεύει να διχοτομηθεί η Κύπρος και να χωριστεί σε Τουρκική και Ελληνική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαράκι μου πάτησα τη δημοσίευση χωρίς να σου ευχηθώ καλό βράδυ!!!! (χαχαχα)
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ σου εύχομαι με πολλά φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπημένε μου Χριστόφορε, με συγκίνησες.
    Δεν μπορώ να τον δω αλλιώς τον πόλεμο γιατί τον έζησα σαν παιδί. Καμιά φορά τώφα που μεγάλωσα, προσπαθώ να μπω στη θέση της μαμάς μου, καιτρομάζω μόνο στην ιδέα αυτή. Πραγματικά τη θαυμάζω τη μαμά μου για την ψυχραιμία που είχε.
    Θυμάμαι τη γιαγιά μου, που δεν μπορούσε να καμουφλάρει το φόβο της, και της έλεγε η μαμά μου: "Μην κάνεις έτσι, τρομάζεις τα παιδιά".
    Τέλοσπάντων η ευχή μου είναι να μη χρειαστεί να ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο.
    Σου εύχομαι ένο όμορφο και δροσερό βράδυ!!!
    Υ.Γ. Πάω στην προηγούμενη ανάρτηση τώρα, για να σας μιλήσω και από κει. Εχθές με τέτοια ζέστη, ίσα που άντεξα να κάνω την ανάρτηση αυτή. (χαχα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η ανάρτηση σου παρ' όλο που την έκανες να μοιάζει ανάλαφρη με συγκίνησε ιδιαίτερα!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ρένα μου, χαίρομαι που με "έπιασες". Απλά εγώ είμαι άνθρωπος αισιόδοξος και δε μου αρέσει να μοιρολατρώ, ούτε να χρησιμοποιώ καταστάσεις για να προκαλέσω συμπόνια. Δε χρειάζεται άλλωστε. Μπρρρ συχαίνομαι αυτου του είδους τις συμπεριφορές (όχι τους ανθρώπους, τις συμπεριφορές)
    Ότι έγινε τότε έγινε, το θέμα είναι τι γίνεται τώρα.
    Απλά εγώ ήθελα να δείξω με το δικό μου αισιόδοξο και χαρούμενο τρόπο, που με εκφράζουν, ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!
    Τα φιλιά μου.
    Υ.Γ. Πώς πάτε με τη ζέστη; εδώ είστε κι εσείς ακόμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αχ Ροδούλα μου πόσο άσχημο πράγμα είναι ο πόλεμος..:-( Ειδικά στα ματάκια των μικρών παιδιών..
    Μακάρι να ήταν όλα διαφορετικά..

    Σε φιλώ με πολύ αγάπη..
    Με συγκίνησε τόσο αυτή σου η ανάρτηση..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ροδούλα δυστηχώ τα αφτάχρονα τα ζούν και θα τα ζουν και μεις στην κύπρο τα ζούμε ακόμα. όλα εκεί έιναι κάθε καλοκαίριστο οδόφραγμα και να διερωτάσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλημέρα Lonely μου!!!
    Ναι, ο πόλεμος είναι μια από τις χειρότερες εμπειρίες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Εδικά για τα παιδιά είναι μια τραυματική εμπειρία. Ας ευχηθούμε, πως δε θα χρειαστεί να ξαναπεράσουμε κάτι τέτοιο.
    Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!!!
    Πολλά-πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπημένε μου συμπατριώτη πρόεδρε, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι για το σχόλιο σου, και το περιεχόμενό του.
    ΚΑΝΕΝΑΣ μας δεν πρέπει να ξεχάσει ότι η πατρίδα μας ζει μια μακρόοοοοχρονη εκεχειρία, και ότι οι Τούρκοι που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, μαθαίνοντας τα να μισούν τους απανταχού έλληνες, καραδοκούν για να πάρουν και την άλλη μισή πατρίδα μας και όχι μόνο. Μην ξεχνάμε το Αιγαίο.
    Εγώ κάθε καλοκαίρι που έρχομαι, δακρύζω κάθε φορά που βλέπω τον Πενταδάκτυλό μας -που δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε- να "πλακώνεται" κάτω από την αλαζονική τουρκική σημαία τους. Πραγματικά όπου και να βρίσκομαι, ακόμα και στο Τρόοδος βλέπω αυτό το τραγικό θέαμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Με συγκλόνησε η αφήγηση σου, μου θύμησες το καιρό που ήμουνα στην Αθήνα φοιτήτρια και 'έγιναν τα γεγονότα.Έφυγα στη Θεσσαλονίκη με ..ντακότα δείχνοντας τη ταυτότητα μου σαν αρχηγός στο Προσκοπισμό με δίπλωμα νοσοκόμου στον Έβρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ροδούλα, διάβασα την ανάρτησή σου και ένιωσα την ίδια δυνατή συγκίνηση μ' εκείνη που αισθάνθηκα όταν άκουσα τον πολυαγαπημένο μου Μάριο Τόκα να τραγουδά: "Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, ποιό από τα δυο κομμάτια πρέπει ν΄ αγαπώ;".

    Είναι φοβερό που σαν μικρό παιδί έζησες τη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία της νεότερης ιστορίας μας. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έρθει γρήγορα η μέρα που η Κύπρος θα επανενωθεί,χωρίς εποίκους και στρατεύματα κατοχής. Την Κύπρο μας την αγαπώ πολύ, την έχω μέσα στην καρδιά μου!

    Πολλά φιλιά κι ευχές για μια όμορφη εβδομάδα! Αντώνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ροδούλα μου με συγκίνησες και μόνο που δεν ήρθαν τα δάκρυα στα μάτια μου. Η γιαγιά μου είναι από τα κατεχώμενα, από το Ριζοκάρπασο και το σπίτι της έχει να το δει από το 1974. Ο αδερφός του πατέρα μου παντρεύτηκε το 1973 και πήγε εκεί και φυσικά χάθηκαν όλα εκείνο το βράδυ της Εισβολής. Εχω ακούσει ιστορίες που με πικράναν αφάνταστα και σε νιώθω. Να'σαι καλά και τα παιδιά μας ποτέ να μην βιώσουν αυτά που έμαθα από τους δικούς μου ανθρ΄ώπους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Γεια σου "αχτίδα". Ξέρεις τι μου θύμισες τώρα;
    Στη δεύτερη φάση της εισβολής, μόνο εμείς και άλλη μια οικογένεια είχαμε μείνει στη γειτονιά καί λέει η μαμά μου ήρθαν δυο κορίτσια της πολιτικής άμυνας, κτύπησαν την πόρτα μέσα στο χαμό του πολέμου, για να δουν αν υπήρχε κόσμος απροστάτευτος. Όταν είδαν ότι ήταν η μαμά μου με τρία παιδιά, της είπαν να ετοιμάσει μια βαλίτσα με τα απαραίτητα, και να βγούμε στη λεωφόρο για να συναντήσουμε τους άλλους. Θυμάμαι που τρέχαμε σκυφτοί στο δρόμο, μαζί με την άλλη οικογένεια (λέει η μαμά μου, εγώ τους έλεγα: "Δεν έχει καμιά Παναγίτσα να κρατάμε";) και φτάσαμε σε μια πολυκατοικία-γιαπί, όπου βρισκόταν πάαρα πολύς κόσμος, και από κει με λεωφορεία μας πήγαν προς τα βουνά, που θα ήμασταν ασφαλής. Ένα περίεργο πράγμα, εγώ και τα αδέρφια μου, αλλά και όλα τα παιδιά, όταν απομακρυνόμασταν από τις περιοχές της μάχης, ξεχνούσαμε το φόβο μας και παίζαμε του καλούουου καιρού. Πέρασα πολύ όμορφα στο βουνό του τροόδους. Ζούσαμε μια βδομάδα κάτω από τα πεύκα. Εκεί ήρθε και μας βρήκε για δεύτερη φορά ο μπαμπάς μου όταν τελείωσε και αυτή η φάση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αντώνη μου με συγκίνησε το σχόλιο σου!!!
    Λόγω διακοπών και ζέστης, δεν πολυμπαίνω στο μπλογκ, με αποτέλεσμα να έχει μείνει η συγκεκριμένη ανάρτηση και να αυξάνονται τα τόσο συγκινητικά σχόλια σας.
    Κι εμένα με συγκινεί το τραγούδι του Τόκα.
    Για πολλοστή φορά, εύχομαι να μη χρειαστεί να ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο.
    Εύχομαι καλή συνέχεια των διακοπών σου. Να περνάς καλά με τα αγαπημένα σου πρόσωπα!!
    Την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ειρήνη μου!!!
    Πόσος κόσμος έχασε όχι μόνο τις περιουσίες του, αλλά και δικά του πρόσωπα. Εγώ ήμουνα τυχερή μέσα στην ατυχία μου.
    Ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έφυγαν με αυτό τον καημό. Η γιαγιά του Γιάννη, του άντρα μου, είχε το κλειδί του σπιτιού της, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να γυρίσει στο χωριό της τη Γύψου. Τη χάσαμε πριν από τέσσερα χρόνια. Ο Γιάννης μου μιλούσε πάντα για το διώροφο σπίτι της γιαγιάς, που περνούσε τις διακοπές του κάθε καλοκαίρι. Όταν άνοιξε η πράσινη γραμμή και πήγα επιτέλους να γνωρίσω την πατρίδα μου, απογοητεύτηκα και θύμωσα τόσο πολύ, με την αθλιότητα που είδα, συν το ότι κατοικούσαν Τούρκοι στο διώροφο σπίτι της γιαγιάς, που ΔΕ ΘΕΛΩ να ξαναπάω. Νιώθω ότι έτσι προδώνω και διχοτομώ την πατρίδα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Χριστέ μου....και ζούμε πάλι άλλο ένα πόλεμο......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Έτσι είναι Ρίκη μου. Και αυτή τη φορά είναι ύπουλος, καμουφλαρισμένος!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή